Hij was vrolijk en warm. Papa leidde me naar het altaar en fluisterde: « Ik heb je in jaren niet zo gelukkig gezien. » Zachary’s geloften waren een eerbetoon aan onze reis:
« Ik beloof dat ik zal onthouden dat liefde sterk en kwetsbaar is, en dat ik het vertrouwen dat u in mij stelt, zal verdienen. »
We hebben samen het herenhuis gerenoveerd. Ik werd vicepresident. Zachary’s bedrijf richtte zich op door vrouwen geleide tech-startups.
Samenvatting: Het leven waar Rebecca ooit van droomde – gebouwd, niet uitgevoerd.
Oude connectie onthuld
Tijdens een diner met collega’s noemde iemand Nathan.
« Reynolds? Hij en Foster waren zeven jaar geleden rivalen. Foster steunde de juiste startup, die werd overgenomen; Reynolds koos voor een concurrent en leed daar grote schade van. »
Ik vroeg het Zachary later. Hij zuchtte. « Ik wilde het je net vertellen. Ik wist wie je was op de conferentie – niet de details, alleen dat je ooit verloofd was met Reynolds. Ik wilde dat je me kende als jezelf. »
Vreemd, maar het voelde alsof het universum de puzzelstukjes in elkaar zette. Ik was niet boos.
Samenvatting: De carrières van deze mannen kruisten elkaar – het lot heeft een humoristische kant.
De kinderwens, en toen een telefoontje uit Boston.
Na twee jaar huwelijk probeerden we een gezin te stichten. Maanden verstreken. Artsen. Behandelingen. Teleurstellingen. Door alles heen bleef Zachary mijn vaste aanspreekpunt.
Toen ging de telefoon met het nieuws over de ziekte van mijn moeder. Zachary en ik vlogen naar Boston, spraken met specialisten en hielpen mijn ouders bij het nemen van een beslissing. De ziekte was agressief. Ik nam vrij om thuis voor haar te zorgen; Zachary kwam elk weekend.
In de laatste weken van haar leven praatten mijn moeder en ik over het leven, de liefde en familie. Op een avond, terwijl ik haar kussens opklopte, zei ze: « Ik hoop dat je rust vindt. Beloof me dat je het zult proberen – niet alleen voor haar, maar ook voor jezelf… en een beetje voor je oude moeder. »
Ik beloofde het. Drie dagen later stierf ze vredig, met papa, Zachary en mij aan haar zijde. Ik belde meteen Stephanie.
« Mama is weg, » zei ik.
Ze hapte naar adem. « Ik ben er over een uur. »
Samenvatting: De laatste wens van een moeder opent deuren.
