Toen alles perfect leek.
Op mijn 32e leek mijn leven perfect, maar het voelde leeg. Lange uren, een mooi appartement, goede vrienden – er ontbrak nog iets. Toen ontmoette ik via mijn studievriendin Allison Nathan Reynolds op een benefietgala. Hij had een perfect gebit, een indrukwekkend cv en een zelfvertrouwen dat de kamer vulde.
Het klikte snel tussen ons: kunst, reizen, ambitieuze doelen. Diners met uitzicht op de haven, weekendtrips naar Martha’s Vineyard, plaatsen in de symfonieloge. Hij was attent, gul en had altijd wel iets bijzonders in de planning. Achttien maanden later, op een jacht in de haven van Boston, vroeg hij me ten huwelijk met een diamant van vijf karaat. Ik zei ja. Mijn moeder begon te dromen van kleur.
Samenvatting: Rebecca accepteert Nathans geweldige aanzoek; een droomtoekomst begint.
De zus die ik als getuige koos:
Stephanie en ik waren als kinderen heel close, maar we waren altijd een beetje competitief. Mijn moeder geloofde dat haar als getuige aanstellen ons dichter bij elkaar zou brengen. Dat wilde ik ook.
Tijdens een familiediner stelde ik haar voor aan Nathan. Ze prees hem iets te veel en raakte lachend zijn arm aan – typisch Stephanie, vond ik. Op ons verlovingsfeest hielp ze mama met het versieren van het huis met kerstverlichting. Meer dan eens betrapte ik haar erop dat ze naar hem staarde; ze hief haar glas toen ik hem aankeek en glimlachte alsof alles in orde was.
Toen nam mama mij apart.
« Rebecca, lieverd, Stephanie lijkt enorm verliefd te zijn op Nathan. »
« Ze is gewoon zo aardig, mam. Bovendien heeft ze een relatie met Brian. »
Mam knikte sceptisch. « Pas op, lieverd. Je weet hoe je zus zich kan voelen als ze bewondert wat je hebt. »
Ik kuste haar op haar wang. « We zijn nu volwassen. Ze is blij voor me. »
Ik was er zo zeker van. Ik had het helemaal mis.
Samenvatting: Oude rivaliteiten komen heimelijk weer boven.
Haarscheurtjes
Drie maanden voor de bruiloft was Nathan veranderd. Late avonden « voor internationale klanten », telefoontjes op vreemde tijden, afspraken op vrijdag afgezegd vanwege « dringende vergaderingen ». Als we samen waren, leek hij er persoonlijk te zijn, maar zijn gedachten waren ergens anders.
Hij begon kritiek te leveren op dingen waar hij ooit zo van hield: mijn lach, mijn favoriete blauwe jurk, zelfs mijn bedlampje. Ondertussen belde Stephanie steeds vaker en bleef volhouden dat alles « perfect » voor me was. Ze bood aan om met leveranciers af te spreken als ik niet kon.
In het Italiaanse restaurant staarde hij naar zijn telefoon. « Is er nog iets interessants? » vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn stem luchtig te houden.
« Werk. Productlancering, » mompelde hij, terwijl hij zijn telefoon omdraaide.
Later hing er een onbekende, zware bloemengeur rond zijn kraag. « Investeerder, » zei hij. « Ze omhelst iedereen. Haar naam is Rebecca Mills. » Ik wilde hem geloven.
Allison vertelde me tijdens een kop koffie: « Iedereen is behoorlijk gespannen voor de bruiloft. Parker en ik hebben een maand geleden ruzie gehad, en nu is alles weer goed. » Mijn misselijke gevoel in mijn maag wilde maar niet weggaan.
Samenvatting: Nathan trekt zich steeds meer terug; Stephanie raakt steeds meer betrokken.
Nathan annuleerde
onze taartproeverij voor « investeerders » en stelde voor dat Stephanie in zijn plaats zou gaan. « Ze kent mijn voorkeuren, » zei hij. De woorden deden pijn.
Terwijl ik zijn auto voor het avondeten schoonmaakte, vond ik een zilveren oorbel met een kleine saffier naast de passagiersstoel. Ik wist dat het een cadeau van mijn oma aan Stephanie was.
Toen ik het aan Nathan liet zien, keek hij niet eens op. « Ze moet het kwijt zijn geraakt toen ik haar vorige week meenam naar de bloemenwinkel. »
« Dat heb je me nooit verteld. »
« Ik moet hem vergeten zijn. »
