Toen er vlak na middernacht op de deur van het politiebureau werd gebonsd, schrokken agenten Ben Harper en Maria Torres wakker van hun papierwerk.
Het kleine politiebureau in een rustige buitenwijk van Chicago was zelden druk, maar het paniekerige geklop deed beiden opspringen. Toen Ben de deur opendeed, strompelde een meisje van een jaar of dertien naar binnen, haar gezicht nat van de tranen.
« Ze hebben mijn moeder geslagen, » snikte ze. « Alsjeblieft, ze gaat dood! »
Haar naam was Lily Dawson. Ze woonde een paar straten verderop in een vervallen appartementencomplex dat berucht was om de politieoproepen.
Ze klemde een kleine rugzak vast en legde trillend uit: « Mijn stiefvader en zijn vrienden – ze waren dronken. Ze hebben haar geslagen. Ik heb geprobeerd ze tegen te houden, maar het lukte me niet. Help alstublieft. »
Binnen enkele seconden riep sergeant Torres om versterking. De agenten pakten hun uitrusting en scheurden weg, de zwaailichten flitsten door de stille straten terwijl Lily hen leidde. Elke seconde voelde te traag; haar snikken vulden de auto.
In het gebouw stonk de lucht naar alcohol en sigarettenrook. « Appartement 3C, » fluisterde Lily. Ben gebaarde haar dat ze moest blijven en trapte toen de deur open.
Binnen heerste chaos: kapot meubilair, overal flessen, en een vrouw lag op de grond, gekneusd en bloedend. Twee mannen stonden boven haar, van wie er één duidelijk dronken was.
« Politie! Ga bij haar vandaan! » riep Ben.
