Nathan zat in zijn kleine werkplaats, omringd door tientallen houten sculpturen die hij door de jaren heen met liefde had gecreëerd. Zijn handen, ruw van het jarenlange snijden en polijsten, rustten op een van zijn favorieten: een houten bootvormige sculptuur. Het was een van de vele stukken waarin hij sensoren en verfijnde technologie had verwerkt, een unieke mix van kunst en functionaliteit. Maar ondanks zijn talent voelde Nathan zich vandaag triest.
« Het maakt me verdrietig, » mompelde hij tegen zichzelf, « dat niemand ooit een goed woord over mijn werk heeft gezegd. Niemand heeft me gefeliciteerd. » Zijn stem brak, en hij wreef over zijn vermoeide ogen. Hij keek om zich heen naar zijn levenswerk: de boten, abstracte vormen en rozenmotieven die hij met zoveel zorg had gemaakt. Maar de wereld leek onverschillig.
