Nathan was een eenzame oude man, zonder veel mensen om hem heen om zijn werk mee te delen. Hij had jarenlang zijn ziel in elk stuk gestopt, maar erkenning bleef uit. Toch kon hij niet stoppen. Het houtsnijden was zijn manier om betekenis te vinden in een wereld die hem soms leek te vergeten.
Op een dag besloot hij dat het tijd was om zijn verhaal en werk naar buiten te brengen. Hij pakte een oude camera, maakte foto’s van zijn sculpturen en schreef een korte boodschap. « Mijn naam is Nathan, » typte hij langzaam op zijn oude computer, « en ik heb mijn leven gewijd aan het creëren van kunst uit hout. Elk stuk dat ik heb gemaakt, heeft een verhaal. Als mijn werk je aanspreekt, deel het dan alsjeblieft met anderen. »
