Pijn greep me vast op de borst. Richard rende naar de keuken, elke stap woog als lood.
Wat hij zag, sneed als een mes in zijn keel.
Emily zat op de koude tegels, haar haar bedekt met melk, haar jurk doorweekt en een witte plas die zich onder haar verspreidde. Haar armen trilden terwijl ze haar armen om Alex heen sloeg, in een poging hem te beschermen.
Vanessa stond boven hen. De lege pot zwaaide in haar hand als een geweer dat ze net had afgevuurd. Haar gezicht was vertrokken in een grimas van haat, haar ogen gloeiden van woede.
« Alsjeblieft, mam… het spijt me… ik kan dit niet nog een keer doen, » fluisterde Emily, haar stem brak in tranen uit.
Richard voelde iets in zich knappen.
« Vanessa! » Zijn stem dreunde als een donderslag. De vrouw huiverde, de pot viel uit haar handen en glasscherven vlogen rond, vermengd met de gemorste melk. « Wat heb je gedaan? »
Emily keek hem met tranen in haar ogen aan. « Pap, » fluisterde ze, terwijl ze Alex steeds steviger omhelsde, alsof alleen haar wapens hen konden beschermen.
Richard kwam de kinderen ophalen. Hun lichamen trilden en hun harten bonkten van machteloze woede.
Vanessa deed een halve stap achteruit. « Je begrijpt het niet, Richard… Ze heeft de melk omgegooid, alles verpest… »
« Hou je mond! » gromde hij, terwijl hij ijzig staarde. « Je hebt je hand naar mijn dochter opgestoken. Kijk naar mijn kind! »
« Ik ben nu hun moeder! » Ze moeten het leren… Ze begon te fluiten, maar de stem van haar man onderbrak haar opnieuw.
Je zult nooit hun moeder zijn. Een moeder doet zoiets niet. Een moeder laat haar kinderen niet achter met tranen en angst in hun ogen.
Emily drukte haar gezicht tegen zijn borst. « Papa, laat me niet in haar buurt komen… alsjeblieft… »
Deze woorden verscheurden hem.
Ga weg, Vanessa. Nu. En kom nooit meer in de buurt van Emily of Alex.
Haar ogen werden groot van ongeloof. « Je gooit me hieruit? » Na alles wat ik voor je heb gedaan? Ik ben er voor je geweest, heb je reizen en je werk doorstaan!
Je was tegen mij. Tegen mijn familie. En ik zal je niet vergeven.
Vanessa verstijfde even, klemde haar lippen op elkaar en ging weg, waarbij ze de deur dichtsloeg.
Er viel een stilte in de keuken, alleen verbroken door Emily’s snikken en Alex’ gejammer. Richard ging bij hen op de bank zitten en omhelsde hen stevig.
Het is goed, mijn kleine engeltjes… Papa is hier. Ik zal niet toestaan dat iemand jullie nog pijn doet. Dat beloof ik.
« Beloof je dat? » fluisterde Emily.
« Ik zweer het, » zei hij, terwijl hij haar voorhoofd kuste. « Nooit. »
De volgende dagen waren turbulent. Vanessa schreef, belde en smeekte, maar Richard bleef onbewogen. Hij kon zich de scène nog steeds voor de geest halen en de ogen van zijn dochter stonden vol angst.
Hij schakelde een advocaat in. Hij stelde een echtscheidingsverzoek op. In de rechtszaal overdreef Emily’s stem, hoewel kalm en onzeker.
« Ik wil niet met haar samenwonen, rechter. Ik ben bang voor haar, » zei ze met trillende stem, terwijl ze haar jurk stevig vasthield.
De rechter kende Richard het volledige ouderlijk gezag toe.
