Maanden verstreken. Het leven herwon langzaam zijn ritme. De ochtenden waren weer gevuld met gelach: Emily las Alex verhalen voor en de jongen volgde zijn vader steeds vaker door het huis. Richard had het gevoel dat hij zijn draai had gevonden.
Op een avond, nadat hij de kinderen naar bed had gebracht, zat hij in de woonkamer naar een oude foto van Vanessa te kijken. Hij zuchtte, maar dit keer van opluchting. Hij besefte dat een echt gezin niet om uiterlijk vertoon draaide, maar om liefde en geborgenheid.
De volgende dag bracht Emily hem een tekening van zichzelf, Alex en Richard, hand in hand onder een gigantische zon.
“Dit is onze familie, pap,” zei ze trots.
Tranen welden op in zijn ogen. Ja, dit was familie. De rest was slechts een schaduw.
Vanaf dat moment leefde hij volgens één gelofte: nooit meer iemand alleen laten, nooit meer valse mensen vertrouwen. En voor het eerst in lange tijd besefte hij dat hij niet genoeg had.
