« Wat bedoel je? » vroeg ze, bevroren.
« We kunnen hem niet tegenhouden, » zei Eric, duidelijk geschokt. « Ik kan dit niet. »
Ze keek hem ongelovig aan.
« Eric, hij is geen paar schoenen. Hij is een kind. Ons kind. »
Maar Eric wilde geen verklaring afleggen. Hij bleef volhouden dat er iets mis was. Hij kon niet verder. Hij wilde dat de adoptie werd ingetrokken.
Ella kon die nacht niet slapen. Er was iets dieper mis – ze voelde het.
En toen… herinnerde ze zich de moedervlek.
Een moedervlek die meer betekende: Sam
had een kleine, opvallende moedervlek op zijn voetzool. Ella herinnerde zich dat ze hem ooit had gezien en vond dat hij uniek en schattig was.
Maar nu, midden in de nacht, bracht haar herinnering haar ergens anders heen – naar Eric. Hij had een bijna identieke moedervlek op precies dezelfde plek.
Ze liep op haar tenen Sams kamer binnen en tilde voorzichtig zijn voet op. Ze staarde naar de moedervlek. Het benam haar de adem.
De volgende ochtend confronteerde ze Eric.
« Is er iets wat je me niet vertelt? »
Schaamte flitste in zijn ogen. Hij ging zitten en legde zijn hoofd in zijn handen.
Eindelijk kwam de waarheid aan het licht.
Een geheime affaire… en een baby
Jaren geleden, tijdens een moeilijke periode in hun huwelijk—toen Ella de moeilijkste ronde van in-vitrofertilisatie doormaakte—had Eric een onenightstand met een vrouw die hij in een bar ontmoette.
« Het betekende niets, » hield hij vol. « Het was een vergissing. Ik was doodsbang. Verward. Ik wist niet eens dat ze zwanger was. Ik had geen idee. »
Maar op de een of andere manier had het lot Sam in hun leven gebracht. Hetzelfde kind dat Ella nu ‘mama’ noemde, was door en door Erics biologische zoon.
Eric was doodsbang. Niet om vader te worden, maar om ontdekt te worden. Hij gaf Sam liever aan het agentschap dan de waarheid onder ogen te zien, dan toe te geven dat hij Ella had verraden op het moeilijkste moment in haar leven.
En dat… dat was de genadeslag.
