Ella en Eric droomden van een gezin. Maar de waarheid, die aan het licht kwam nadat ze hun adoptiezoon mee naar huis namen, gooide alles in duigen.
De droom om een kind in hun armen te houden, kleine voetjes over de vloer te horen trippelen en ‘mama’ of ‘papa’ genoemd te worden – voor Ella en Eric was die droom alles. Het was niet alleen hoop. Het was de drijfveer achter elke keuze die ze door de jaren heen maakten.
Ze verlangden ernaar om ouders te worden. Ze wilden hun liefde, huis en leven delen met hun kind. Dus toen de zwangerschap een uitdaging bleek, gaven ze niet op.
De prijs van de kinderwens
Ella en Eric stortten hun hart en ziel in deze droom. Na maanden, en daarna jaren, te hebben geprobeerd om op natuurlijke wijze zwanger te worden, wendden ze zich tot medische oplossingen. Vruchtbaarheidsbehandelingen. Hormooninjecties. In-vitrocycli die Ella emotioneel, fysiek en financieel kapotmaakten. Elk negatief resultaat was een nieuwe klap in het gezicht.
Uiteindelijk werd het duidelijk: een biologisch kind was niet voor hen weggelegd.
Maar dat betekende niet dat ze stopten met dromen.
Ze besloten te adopteren.
En hoewel het eenvoudig klonk – gewoon je hart openen en je kind mee naar huis nemen – leerden ze al snel dat het veel ingewikkelder was.
De dag dat ze zijn ogen zag,
schoof Eric, altijd druk bezig met het runnen van zijn bedrijf, de adoptieprocedure naar de achtergrond. Ella, vastberaden en hoopvol, nam het heft in eigen handen. Ze zocht naar instanties, vulde stapels papierwerk in en bekeek talloze profielen van kinderen die op een thuis wachtten.
Aanvankelijk droomden ze van een baby, maar die kans was schaars. Na lang overleg besloten ze een peuter te adopteren.
Toen zag ze hem.
Vanaf de foto keek een klein jongetje naar haar, niet ouder dan drie jaar.
Hij had opvallend blauwe ogen – ogen als de open hemel. Ogen die haar vertrouwd leken. Ze voelde meteen een connectie, alsof haar ziel de zijne herkende voordat haar verstand hem kon inhalen.
Zijn naam was Sam.
Uiteindelijk
brachten Ella en Erics familie Sam naar huis.
Vanaf het begin was Sam alles waar ze op gehoopt hadden: nieuwsgierig, aanhankelijk en vol levenslust. Hij paste in hun huis alsof hij er altijd al deel van had uitgemaakt. Binnen een paar weken begon hij Ella ‘mam’ te noemen. Haar hart zwol op elke keer dat ze het hoorde.
Eric leek zich ook goed aan te passen. Op een avond bood hij zelfs aan om Sam in bad te doen. Ella glimlachte, denkend dat de korte band tussen vader en zoon hen nog dichter bij elkaar zou brengen.
Maar wat er op dat moment gebeurde, veranderde alles.
“We moeten het teruggeven.”
Terwijl Eric Sam hielp met het uittrekken van zijn kleren en hem in bad te zetten, hoorde Ella zijn stem: luid en scherp.
“We moeten het teruggeven!”
Ella kreeg de schrik van haar leven.
