Later, tijdens de toost, tikte Margaret met haar vinger op haar glas en stond op met haar gebruikelijke air van superioriteit.
« Ik moet een speciaal bedankje uitspreken, » zei ze met trots in haar stem, « aan het bedrijf dat deze avond mogelijk heeft gemaakt: Whitestone Events. Alles was vlekkeloos! »
Er klonk beleefd applaus. Ik hief mijn glas en verborg een lichte glimlach.
Whitestone Events was van mij.
En met die ene zin gaf ze mij macht.
Ik schreef een kort berichtje aan het personeel en klikte op ‘Verzenden’.
Binnen enkele ogenblikken begonnen de obers de lakens te vouwen en de borden te verzamelen.
De muziek stopte. De violisten stopten midden in het nummer. De gasten keken ontsteld om zich heen terwijl het feest langzaam op gang kwam.
Margarets glimlach verdween. « Wat… wat is er aan de hand? » vroeg ze.
Vanaf mijn plek aan de « slechtste » tafel keek ik rustig toe hoe mijn team het eten en de decoraties begon in te pakken. Er klonk gefluister door de menigte. Anna rende op me af, met paniek in haar stem.
“Tante Claire, waarom gaat iedereen weg?”
Ik pakte haar hand. « Maak je geen zorgen, lieverd. Het is niet jouw schuld. »
Ik wilde Anna niet kwetsen, ik wilde haar moeder alleen een lesje leren. Maar toen ik de angst in haar ogen zag, verdween mijn woede.
