« Sinds gisteravond, » antwoordde Olivia met een gespannen stem. « Ze is net terug van een weekendje bij haar vader. »
Als u 2 keer met hen bezig bent, probeer ze dan eens te bekijken
De verschuiving in de kamer
Dokter Jenkins hield haar stem kalm, maar in haar borst bonsde haar hart. Ze stelde meer vragen – wat Lily had gegeten, of ze misselijk was geweest, of ze gevallen was. De antwoorden kwamen niet overeen.
Toen kwam er een moment dat Catherine nooit zou vergeten.
Toen haar hand iets lager op Lily’s buik bewoog, deinsde het meisje hevig terug en fluisterde iets dat Catherine de stuipen op het lijf joeg:
« Papa zei dat ik het niet mocht vertellen. »
De kamer leek te kantelen.
De stille tranen van de dokter
Dokter Jenkins slikte moeizaam en dwong zichzelf kalm te blijven. Ze wilde het kind niet alarmeren. Ze keek naar Olivia, die er verward uitzag en wanhopig op zoek was naar antwoorden.
« Olivia, » zei Catherine voorzichtig, « ik moet een paar dringende tests doen. Maar eerst… »
Haar stem haperde. Ze draaide zich naar de hoek van de kamer, waar de telefoon aan de muur hing, en nam zachtjes de hoorn op. Haar hand trilde toen ze de drie nummers intoetste die ze nooit had verwacht te draaien vanuit haar eigen spoedeisende hulp.
Haar ogen vulden zich met tranen toen ze haar naam, het adres van het ziekenhuis en de woorden opgaf:
« Ik heb onmiddellijk politie nodig in St. Mary’s. Ik heb een zesjarig kind met verwondingen die wijzen op mishandeling. De vader is de vermoedelijke dader. »
Olivia’s wereld stort in
Olivia voelde de lucht uit haar longen stromen. « Mishandeling? Wat bedoel je? Ze is gewoon ziek – ze heeft gewoon buikpijn – »
Maar in haar hart vielen flarden van twijfel weer op hun plaats. Lily’s plotselinge angst toen haar vader haar kwam ophalen, de manier waarop ze zich soms nadien aan haar moeder vastklampte, de nachtmerries. Olivia had zichzelf wijsgemaakt dat het de stress van de scheiding was.
Nu, onder het felle TL-licht, kon ze het niet meer ontkennen.
