Haar dochter was gewond geraakt, en niet per ongeluk.
De reactie
Binnen enkele minuten arriveerden agenten in uniform op de spoedeisende hulp. Ze spraken zachtjes met Dr. Jenkins en vervolgens met Olivia. Er werd een maatschappelijk werker ingeschakeld en een rechercheur maakte aantekeningen terwijl Catherine de nodige medische onderzoeken uitvoerde.
Elk detail was belangrijk. Elke blauwe plek, elk litteken, elk woord dat Lily fluisterde, moest worden vastgelegd.
En ondanks alles bleef het kleine meisje zachtjes huilen, terwijl ze zich vastklampte aan de hand van haar moeder.
De moed van de dokter
Later gaf Catherine tegenover collega’s toe dat het een van de moeilijkste momenten in haar carrière was geweest. Ze was getraind in het behandelen van botbreuken en blindedarmontstekingen, om haar emoties onder controle te houden.
Maar die nacht, toen ze in Lily’s betraande gezicht keek, kon ze haar eigen tranen niet meer tegenhouden.
« Artsen horen te genezen, » zei ze. « Maar soms is het belangrijkste wat we kunnen doen, gewoon ons mond opendoen. »
De nasleep
Het onderzoek verliep snel. De autoriteiten vonden Lily’s vader binnen enkele uren. Wat zich later in de rechtbank ontvouwde, zou een duister patroon onthullen, een patroon dat Olivia nooit volledig had gezien.
Ondertussen bleef Lily in het ziekenhuis voor verder onderzoek. Het personeel zorgde ervoor dat ze knuffels, warme dekens en lieve verpleegsters bij zich had.
Olivia verliet de kamer van haar dochter nooit. Ze zat de hele lange nacht in de stoel en hield Lily’s hand vast.
Een verhaal dat echode
Het nieuws over het incident verspreidde zich eerst stilletjes, maar ging daarna viraal. Mensen waren niet alleen geschokt door de verschrikkingen van wat er was ontdekt, maar ook door de moed van de arts die weigerde de andere kant op te kijken.
Acteursbiografieboek
