De spoedeisende hulp was die zondagavond overvol, maar de pijn van een zesjarig meisje dwong haar naar voren te komen. Een arts onderzocht haar buik en hield toen abrupt op. Wat ze ontdekte, deed haar huilen, de telefoon pakken en 112 bellen – tot grote schok van iedereen in het ziekenhuis.
Een routineuze nacht op de eerste hulp
De zondagavonden in het St. Mary’s Hospital in Chicago waren altijd hetzelfde: drukke gangen, tl-verlichting die boven je hoofd zoemde, patiënten die urenlang wachtten met hoestbuien, verstuikingen en botbreuken. Verpleegkundigen renden als uitgeputte engelen tussen de kamers.
Die nacht duwde Olivia Morgan de schuifdeuren open terwijl ze het handje van haar zesjarige dochter Lily vasthield.
Het gezicht van het meisje was bleek. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze naar haar buik greep. De urgentie in Olivia’s stem sneed door het lawaai heen:
« Alsjeblieft, ze heeft verschrikkelijke pijn. »
De triageverpleegkundige keek even en aarzelde geen moment. « Kamer 1. Nu meteen. »
Ontmoeting met Dr. Jenkins
Dokter Catherine Jenkins had honderden kinderen met pijn gezien. Ze begroette Lily met een vriendelijke glimlach, die de knoop in haar borst verhulde.
« Hallo lieverd, ik ben Dr. Jenkins. Kunt u mij vertellen wat er pijn doet? »
Lily’s stem was nauwelijks hoorbaar. « Hier, » fluisterde ze, wijzend naar haar onderbuik. « Het doet zo’n pijn. »
Toen de handen van de dokter zachtjes op Lily’s buik drukten, vertrok het meisje abrupt haar gezicht.
Iets in de reactie – scherp, angstig, bijna op haar hoede – deed Catherines hartslag versnellen. Ze wisselde een blik uit met Olivia, die licht trillend naast het bed stond.
« Hoe lang heeft ze al pijn? » vroeg Catherine.
