Haar krachten begaven het onder een eik. Net toen ze dacht dat de nacht haar helemaal zou opslokken, verscheen er een oudere vrouw met een paraplu. « Kind, je vriest hier dood, » zei de vrouw zachtjes. Marianne stortte in haar armen.
De vrouw heette Beatrice, een bakker met een bescheiden winkeltje vlak bij de pier. Ze gaf Marianne thee, brood en de eerste vriendelijkheid die het meisje in weken had gekend. Beatrice weigerde vragen te stellen en zei simpelweg: « Je verdient warmte, wat er ook is gebeurd. »
In de weken die volgden, hielp Marianne in de bakkerij. Maar al snel verspreidden de geruchten zich door de buurt: het in ongenade gevallen zwangere meisje woonde onder Beatrices dak. Sommige klanten spotten en waarschuwden Beatrice dat ze haar reputatie zou verliezen. Toen de kruidenier van de overkant op een middag binnenstormde en Marianne ervan beschuldigde een « slechte invloed » te hebben, hield Beatrice haar hoofd koel. « Deze bakkerij is mijn thuis, en zij staat onder mijn hoede. Als het je niet bevalt, mag je vertrekken. »
