Ze aarzelde en antwoordde toen: « In een oud gebouw… vlakbij het spoor. »
Richards gestroomlijnde zwarte auto viel uit de toon toen hij over gebarsten trottoirs en onder flikkerende straatlantaarns reed. Maya leidde hem twee verdiepingen omhoog in een vervallen gebouw. Toen ze de deur opendeed, was de lucht benauwd. Er lag een eenpersoonsmatras op de vloer. Een bleke, uitgemergelde vrouw worstelde om erop te gaan zitten.
« Mam, ik heb iemand meegenomen, » fluisterde Maya.
De vrouw hoestte en drukte een doek tegen haar mond. « Ik ben Angela, » fluisterde ze toen Richard zich voorstelde. « Het spijt me als we problemen hebben veroorzaakt. »
Meer weergeven
Wetenschap
Wetenschap
« Ze heeft me geen problemen bezorgd, » zei hij vastberaden. « Eigenlijk heeft ze me weer een zakenlunch bespaard waar ik niets mee te maken wilde hebben. »
Zijn blik viel op een stapel ongeopende enveloppen – doktersrekeningen, uitzettingsbevelen. Angela gaf toe dat ze een longontsteking had, maar dat ze de behandeling niet kon betalen. « We redden het wel, » mompelde ze, terwijl ze zijn blik vermeed.
Richard voelde een beklemd gevoel op zijn borst. Haar woorden deden hem denken aan de opoffering van zijn moeder, jaren geleden. Hij besefte dat dit niet om liefdadigheid ging. Het ging om het inlossen van een schuld – aan de vriendelijkheid die ooit zijn familie had gered.
Die avond belde Richard zijn huisarts, die arriveerde met antibiotica en een zuurstofmonitor. Binnen een paar dagen werd Angela opgenomen in een kliniek onder Richards naam. Tijdens haar behandeling bracht Richard tijd door met Maya – hij bracht maaltijden en boeken, en zat gewoon naast haar zodat ze zich niet alleen zou voelen.
Angela verzette zich aanvankelijk en fluisterde: « Wij accepteren geen liefdadigheid. »
