« Dit is geen liefdadigheid, » zei Richard. « Het is een investering. In Maya’s toekomst. »
Voor het eerst maakte Angela geen bezwaar. In plaats daarvan knikte ze, met tranen in haar ogen.
Angela’s gezondheid verbeterde snel dankzij de juiste zorg. Richard regelde een veilig appartement in een rustige buurt voor hen, een parttime baan voor Angela bij een van zijn bedrijven en een studiebeurs voor Maya.
Op de verhuisdag rende Maya lachend door haar nieuwe appartement toen ze de deur opendeed en haar eerste eigen kamer ontdekte. Angela stond in de deuropening, overmand door emoties. « Ik heb nooit een eigen kamer gehad, » fluisterde ze.
« Nu wel, » antwoordde Richard zachtjes.
In de maanden die volgden, kwam Richard vaak langs. Maya werd zelfverzekerder en begroette hem met een glimlach in plaats van verlegen blikken. Angela, hoewel nog steeds voorzichtig, begon hem te vertrouwen.
Op een middag, terwijl Maya in haar kamer speelde, vroeg Angela: « Waarom doe je dit? »
Richard leunt achterover in zijn fauteuil. « Toen ik acht was, viel mijn moeder flauw aan tafel omdat ze maaltijden oversloeg, zodat jij mij kunt opeten. Onze buurman betaalde onze medicijnen en vulde onze kraan. Hij vroeg er niets voor terug. Die avond zwoer ik dat het resultaat van succes het leven is, en de oplossing hetzelfde voor iemand anders. »
Angela’s ogen vulden zich met tranen. Richard voegt er alleen aan toe: « Beloof me dat Maya nooit meer aan iemands tafel hoeft te knielen om restjes te regelen. »
Maanden later, in zijn hal, staart Richard naar een krijttekening die aan de muur is geprikt. Maya hees zich omhoog, hand in hand voortbewogen door een man in pak. Daaronder stond, in trillende, overlappende letters:
« Geen restjes. Familie. »
Richard ging wandelen. De belofte die de hongerige jongen had gedaan, was eindelijk vervuld.
