Halverwege mijn presentatie sloeg mijn manager met haar hand op tafel en zei: “Dit is een ramp. Ga alsjeblieft zitten voordat we ons nog meer schamen.”
Mensen hielden hun adem in. Sommigen fluisterden zelfs.
Mijn gezicht gloeide, maar ik pakte langzaam mijn aantekeningen in. Ze dacht dat ze me had verpletterd.
Ze had geen idee dat de klant net een berichtje had gestuurd: “Kom naar buiten. Je manager staat op het punt een verrassing te krijgen…”
Het geluid van Aurora Winters’ hand die op de vergadertafel sloeg, was zo scherp en luid dat het door de gang leek te galmen. De kamer viel in een oorverdovende stilte, zo’n stilte die ontstaat wanneer veertien mensen beseffen dat ze getuige zijn van iets waarover ze later nog zullen praten.
Ik was nog maar net begonnen met een zin waarin ik demografische clusteringpatronen uitlegde aan een klant, Meridian Group, terwijl de helft van het managementteam van Silverton Analytics als rechters tegen de muur zat. Mijn presentatie flitste achter me voorbij – elf weken onderzoek omgezet in grafieken, algoritmes en inzichten die me een contract van 14 miljoen dollar konden opleveren.
Toen stond Aurora op.
‘Dit is een ramp,’ zei ze, terwijl ze met geoefende kalmte opstond. ‘Ga zitten voordat je ons nog meer voor schut zet.’
Veertien mensen hielden hun adem in. De vicepresident van de operationele afdeling keek weg, alsof hij het niet kon aanzien. Marcus Brennan van de boekhouding boog zich naar zijn buurman en fluisterde iets waardoor ze allebei ineenkrompen.
Dit kon niet waar zijn. Dit was onmogelijk. Mensen namen daadwerkelijk beslissingen op basis hiervan.
Aurora vervolgde, haar toon doorspekt met geforceerde bezorgdheid. “Hannah, ik weet niet waar je marktsegmentatie hebt geleerd, maar deze methode is fundamenteel gebrekkig.”
Mijn gezicht werd rood. Mijn handen begonnen te trillen.
Twee jaar bij dit bedrijf. Ontelbare late avondsessies. 94% klantbehoud. Drie accounts gered die volgens iedereen niet meer te redden waren.
Niets daarvan deed er toe, niet nu – niet terwijl Aurora rond het projectiescherm cirkelde en naar mijn grafieken wees alsof het bewijsmateriaal op een plaats delict was.
“Demografische clustering negeert de verschillen in bestedingen tussen generaties,” zei ze vlotjes. “Voorspellende modellen maken gebruik van verouderde regressieanalyses. Sorry, dit is al in de presentatiefase.”
Mijn telefoon trilde in mijn zak één, twee, drie keer kort achter elkaar.
De aanwezigen wachtten erop dat ik zou instorten, mijn excuses zou aanbieden en Aurora’s verhaal zou bevestigen dat ik niet klaar was voor dit niveau van werk. In plaats daarvan sloot ik doelbewust en kalm mijn laptop en legde mijn aantekeningen netjes op een stapel.
‘Ik ga even naar buiten om je de ruimte te geven om te presenteren,’ zei ik zachtjes.
Aurora’s gezichtsuitdrukking veranderde – eerst verbazing, daarna tevredenheid. Ze dacht dat ze gewonnen had.
Ik liep naar de deur en keek pas toen op mijn telefoon.
Drie berichten van een onbekend nummer.
Hallo, mijn naam is Dr. Sienna Blackwell.
Ga naar buiten.
