Het zweet gutste langs zijn voorhoofd en hij probeerde wanhopig te begrijpen hoe dit mogelijk was. « Ze hebben haar verteld dat de soldaat geïsoleerd was vanwege de griep, klopt dat? » vervolgde ze. Hij wierp Kovalenko een hatelijke blik toe en besefte dat hij erin geluisd was. « Het was een noodzakelijke maatregel om een epidemie binnen de eenheid te voorkomen. Als we hadden geweten dat je zou komen… »
« Ik heb geen excuses nodig, » onderbrak Marina hem koeltjes, terwijl ze een stap naar voren deed. De beweging zelf deed Tkachenko en Kovalenko onwillekeurig achteruitstappen. « Vanaf dit moment neem ik het volledige commando en de volledige controle over deze eenheid op me. » « Al het personeel moet zich onmiddellijk verzamelen op het paradeterrein, alle officieren op het hoofdkwartier, en jullie moeten mij volgen. »
Tkachenko probeerde te protesteren, maar Marina’s ijzige blik onderbrak hem. « Kameraad Kolonel-Generaal, is er misschien een probleem? » stamelde hij. « Probleem? » Marina draaide langzaam haar hoofd en keek Kovalenko recht aan. Kovalenko verstijfde als een muis voor een cobra, niet in staat een woord uit te brengen.
« Mijn zoon, soldaat Dmitri Bondarenko, die in deze eenheid diende, is bruut mishandeld », zei ze. « Ik ben hier vandaag niet als moeder, maar als commandant, verplicht de eer en waardigheid van mijn ondergeschikte te beschermen. » « Ik moet de militaire discipline herstellen en zal vanaf nu persoonlijk het onderzoek leiden. » « En ik zal met eigen ogen de afschuwelijke waarheid zien die jullie probeerden te verbergen. »
Haar woorden galmden als een mes in de ochtendlucht en iedereen bij de controlepost hield de adem in. « Mijn zoon… » – die twee woorden verklaarden alles; dit was geen gewoon bezoek of inspectie. Dit was de aankomst van een woedende leeuwin, gekomen om te oordelen over degenen die haar welp durfden aan te raken. Alle kleur verdween uit het gezicht van opperbevelhebber Kovalenko en zijn benen knikten onder hem.
