Toen ze bij de controlepost incheckten, viel ik bijna van mijn stoel, denkend dat alles verloren was. Kovalenko dronk zijn glas in één teug leeg en barstte in lachen uit. « Ha! En die rookie Melnik scheet bijna in zijn broek, watje! » « Als ik hem niet van achteren had aangekeken, had hij het eruit geflapt, maar godzijdank werkte het griep-smoes. » « Anders was er nog een rel geweest, » besloot hij, en Marina’s hart zonk in haar schoenen.
Ze hield haar adem in en concentreerde zich volledig op hun gesprek, terwijl ze de fragmenten samenvoegde tot een angstaanjagend beeld. « Heeft dat rotkind Dmitry nog steeds niets gezegd? » Kovalenko’s stem klonk geïrriteerd. « Ja, meneer, het hoofd van de medische afdeling beweert dat hij twee gebroken ribben en inwendige bloedingen heeft. » « Maar hij houdt vol dat hij gewoon tijdens de training is gevallen en vraagt dat we het onder geen beding aan zijn ouders mogen vertellen – dat is een harde noot om te kraken. »
Marina beet pijnlijk op haar onderlip, zonder zelfs maar te voelen hoe haar nagels in haar handpalm drongen. Gebarsten ribben en blauwe plekken – dat was wat er met haar zoon was gebeurd. Woede welde op in haar keel, maar ze bewoog niet, wetende dat de explosie nu alles zou verwoesten. Kovalenko grinnikte: « Hij is taai; als hij wist wie zijn moeder was, was hij allang gebroken. »
« Nou, het is beter voor ons dat hij zich zo gedraagt; de bataljonscommandant heeft immers bevolen dat deze zaak onder geen beding buiten de eenheid mag worden vrijgegeven. » « De bewakingsbeelden zijn gewist, iedereen die erbij was, is het zwijgen opgelegd, dus voorlopig treuzelen we maar wat onder het voorwendsel van de griep. » « En dan schrijven we het af als een ongeluk tijdens de training, en dan is het klaar, » besloot hij.
« Maar ik voel me nog steeds ongemakkelijk. Die moeder van hem keek zo boos, » zei een andere adjudant. « Ik heb het gevoel dat ze terugkomt, en dan krijgen we problemen. » « Als ze terugkomt, slaan we haar weer. Een militaire eenheid is geen speeltuin; burgers zijn hier niet toegestaan. » « Genoeg gepraat, laten we gaan eten, » zei Kovalenko, terwijl hij demonstratief zijn bord volschepte met stoofpot.
Hun gesprek leverde Marina geen nieuwe informatie op, maar het was genoeg. Haar zoon was bruut mishandeld, en het was niet zomaar een straf of mishandeling. Het was een opzettelijke mishandeling, met gebroken ribben tot gevolg. En de hele eenheid, van de adjudant tot de bataljonscommandant, verzweeg dit systematisch.
Marina stond stilletjes op van tafel en toen ze het café verliet, echode hun afschuwelijke gelach achter haar. Terug in de auto legde ze haar handen op het stuur en sloot even haar ogen. Het gezicht van haar zoon, die zijn afkomst verborgen hield, flitste voor haar ogen. Hij verdroeg het wrede misbruik in stilte, om geen schaduw over zijn moeder te werpen.
Het besef van de diepte van zijn lijden verscheurde haar hart, en woede en schuldgevoel overweldigden haar. « Waarom heb ik dit niet eerder opgemerkt? Waarom heb ik zijn zwakke stem genegeerd? » vroeg ze zich af. Toen ze haar ogen opende, was Marina niet langer alleen een moeder, maar een commandant. Haar blik legde de koude, meedogenloze vastberadenheid vast van een commandant van een speciale eenheid die een mes in het hart van een vijand stak.
