De waarheid die ze ontdekten overtrof alle verwachtingen en onthulde de ware omvang van de corruptie. Lysenko stal niet alleen militair materieel voor winst; hij richtte ook een machtig kartel op. Onder de leden bevonden zich gepensioneerde militairen, vertegenwoordigers van de wapenindustrie en zelfs enkele politici. Ze verkochten gestolen wapens aan conflictgebieden en criminele bendes.
Ze creëerden enorme geheime fondsen en gebruikten die om personeelsbenoemingen en militair beleid te beïnvloeden. De positie van chef van de generale staf was de laatste stap in de opbouw van zijn imperium. Marina besefte dat ze niet te maken had met één enkele corrupte generaal, maar met een gigantische kanker. Deze kanker had zich diep in de kern van de heilige instelling – het leger – genesteld.
En haar zoon werd een soort voorteken, gezonden om de ogen van de wereld te openen voor het bestaan van deze tumor. Nu was er geen reden meer om te aarzelen; als moeder en een echte soldaat moest ze deze wortel uithakken. Zelfs al verloor ze daarbij alles, ze kon niet terugdeinzen. Het Lysenko-kartel was enorm, maar het had veel zwakke punten die uitgebuit konden worden.
Nol kreeg uiteindelijk toegang tot de buitenlandse rekeningafschriften van Lysenko’s fictieve bedrijf. Deze bevatten sporen van astronomische overschrijvingen, wat zijn schuld aantoonde. Chameleon verkreeg onweerlegbaar bewijs dat Lysenko een maîtresse had, naar wiens rekeningen een deel van het geld uit geheime bronnen werd overgemaakt. Het belangrijkste bewijs kwam echter van Viper, die Kovalenko voortdurend had gevolgd.
Hij ontdekte dat hij regelmatig hetzelfde logistieke magazijn bezocht. Het was een overslagpunt waar wapens tijdelijk werden opgeslagen voordat ze uiteindelijk werden afgeleverd. Marina verzamelde alle informatie en ontwikkelde een tegenaanvalscenario. Nu had ze nog één beslissende stap nodig: ze op heterdaad betrappen.
Op dat moment belde haar zoon, die herstellende was, haar en herinnerde zich een belangrijk detail. « Mam, een paar dagen voordat ik werd mishandeld, zag ik een vreemde auto bij loods nummer drie. » « Een zwarte Range Rover met een kleine sticker op de voorruit – een adelaar met een wereldbol in zijn klauwen. » « En ik denk dat de laatste cijfers van het kenteken 37 zijn, » zei hij, en Marina’s hart begon sneller te kloppen.
Een adelaar met een wereldbol in zijn hand – dat was het wapen van de divisie die Lysenko ooit had aangevoerd. Een klein fragment, dat haar zoon zich herinnerde, werd de laatste aanwijzing die het mysterie compleet maakte. Marina gaf Nol onmiddellijk opdracht de auto te inspecteren, en de resultaten waren verbluffend. De auto stond geregistreerd op hetzelfde bedrijf dat Lysenko had opgericht.
Dit was direct bewijs dat Lysenko de leider was van dit criminele netwerk. Nu was alles klaar voor de genadeslag, en volgens informatie van sergeant Melnik stond er twee dagen later een nieuwe levering gepland. Ze waren van plan de transactie uit te voeren op een verzamelplaats in hetzelfde logistieke magazijn. Marina verzamelde haar team rond een klein bord in het appartement en was niet langer een zwakke generaal.
Ze was de meedogenloze commandant van een taskforce die de vijand in het hart moest aanvallen. « Operatie Dawn of Justice, doel: ze op heterdaad betrappen en bewijs verzamelen, » kondigde ze aan. « Zero, jij beheert alle communicatienetwerken. Chameleon, jij beveiligt het gebied, en Viper en ik zullen infiltreren. » Ze keek Viper aan. « Onthoud, wij doden niet; ons primaire doel is hun misdaden vast te leggen. »
Dit was geen persoonlijke vete, maar een heilige oorlog om de vertrapte gerechtigheid te herstellen. Ze moest de keten van tragedie die was begonnen met het lijden van haar zoon, door haar eigen hand doorbreken. Het was de opmaat naar een tegenaanval die ofwel tot een nederlaag ofwel tot een triomf zou leiden. De nacht van de operatie was uitzonderlijk intens en intens, en Marina en haar team waren verspreid over het oude logistieke magazijn.
In plaats van militaire uniformen droegen ze zwarte gevechtskleding en hun gezichten waren bedekt met maskers. Ze droegen hoogwaardige camera’s en niet-dodelijke wapens, geen gevechtswapens. Zero, in een busje dat een paar honderd meter verderop geparkeerd stond, nam de controle over alle communicatienetwerken over. Chameleon nam positie in op het dak van een nabijgelegen gebouw, vanwaar hij een duidelijk zicht had op de ingang.
In plaats van een sluipschutterskijker had hij een krachtige verrekijker om alles in de gaten te houden. « Echo, Viper, doelwit nadert, over vijf minuten, » klonk Chameleons zachte stem door zijn koptelefoon. Marina en Viper verstopten zich in de schaduwen van het magazijn, verdwenen in de duisternis en wachtten op hun signaal. Een paar minuten later stopte een bekende zwarte Range Rover geruisloos bij het magazijn..
