Haar blik viel weer op de laatste pagina van het notitieboekje: « Laatste donderdag van de maand, 23:00 uur, Pakhuis Nummer 3, Kovalenko en Black Range Rover. » Er waren nog twee weken tot de volgende laatste donderdag van de maand, en er was geen tijd om te wachten. De vijand was al in staat van paraatheid bij haar aankomst, en een directe aanval betekende dat ze tijd hadden om bewijsmateriaal te vernietigen. Marina gaf Petrenko opnieuw opdracht en eiste dat ze alle informatie over Pakhuis Nummer 3 zouden verzamelen.
« Plannen, logboeken, verslagen van recente bezoeken, bewakingsbeelden van het gebied – ga ze allemaal door, tot op de laatste spat. » « En controleer al het personeel van deze eenheid, met name opperbevelhebber Kovalenko en bataljonscommandant Tkachenko. » « Financiële status, gesprekslogboeken, sociale kring, alles, legaal of illegaal, zorg dat u deze informatie koste wat kost verzamelt. » « Kameraad Kolonel-Generaal, dit zou als machtsmisbruik kunnen worden beschouwd, » uitte Petrenko voorzichtig zijn bezorgdheid.
« Ik neem de verantwoordelijkheid, » zei Marina vastberaden, in het besef dat ze zich niet aan de wet kon houden. Om groot kwaad te ontdekken, moet je soms zelf in de duisternis kijken. Aan de andere kant van de lijn zei Petrenko niets meer, hij begreep de beslissing van zijn commandant alleen uit zijn stem. Marina sloot haar notitieboekje en keek uit het raam, waarachter een vreselijke waarheid schuilging.
Achter de kalme façade van de militaire eenheid waren corruptie en samenzwering van onvoorstelbare proporties gegroeid als een giftige paddenstoel. Haar zoon had deze giftige paddenstoel aangeraakt en was vergiftigd, bijna stervende. Nu was het haar plicht, als moeder en commandant, om het tegengif te vinden en de paddenstoel uit te roeien. De code was gekraakt en het was tijd om de criminelen echt op te sporen.
De informatie van majoor Kirill Petrenko arriveerde snel en nauwkeurig, zoals een hogere officier betaamt. Hij ging zelfs verder dan het verzoek en voerde een grondig onderzoek uit. Ten eerste werd Pakhuis Nummer Drie, volgens de documenten, omschreven als oud, buiten gebruik en onbruikbaar. Analyse van satellietbeelden en de indeling van de eenheid bracht echter verschillende eigenaardigheden aan het licht.
Het pakhuis bevond zich helemaal aan het einde van het gebouw, in een blinde hoek, waardoor observatie onmogelijk was. De achterwand grensde aan het hek, waardoor er van buitenaf gemakkelijk toegang was. Cruciaal was dat warmtebeeldfoto’s die de afgelopen maand ‘s nachts waren gemaakt, periodiek zwakke thermische straling rond pakhuis nummer drie hadden vastgelegd. Dit was onweerlegbaar bewijs dat iemand de ruimte ‘s nachts heimelijk gebruikte.
De resultaten van de antecedentenonderzoeken van Kovalenko en Tkachenko waren nog schokkender en onthulden hun ware aard. Beiden leidden een weelderige levensstijl, die niet in verhouding stond tot hun inkomen. Kovalenko bezat, via zijn vrouw en haar broer, dure buitenlandse auto’s en een appartement in het centrum van Kiev. Ondertussen stuurde Tkachenko zijn kinderen naar elitaire privéscholen in het buitenland, die hij zich niet kon veroorloven.
Hun salarissen konden dergelijke uitgaven onmogelijk dekken; hun zakken zaten vol met zwart geld uit wapenhandel. Maar iets anders trok Marina’s aandacht: de telefoongegevens van luitenant-kolonel Tkachenko. De afgelopen maand had hij tientallen keren naar hetzelfde nummer gebeld, waarschijnlijk eenmalig. Nadat hij de locatie van de basisstations had opgespoord, ontdekte Petrenko echter dat het nummer voornamelijk in het district werd gebruikt.
De vijand zat niet alleen op het niveau van een bataljonscommandant; de leider van dit criminele netwerk zat veel hoger. Marina voelde de rillingen over haar rug lopen toen ze besefte dat dit een enorm schandaal was. Het zou het hele leger kunnen schokken en de hoogste commando’s in verlegenheid brengen. Als deze informatie naar de pers zou lekken, zou er chaos uitbreken binnen het Ministerie van Defensie.
En haar zoon zou in het epicentrum van een gevaarlijke draaikolk terechtkomen, wat hem het leven zou kunnen kosten. Ze moest voorzichtig te werk gaan, want de vijand was onzichtbaar en volgde haar waarschijnlijk op de voet. Zelfs haar leidinggevende positie bood geen absolute bescherming tegen zo’n machtige tegenstander. Marina besloot haar eigen methoden te gebruiken in plaats van een officieel onderzoek in te stellen.
Zoals het een officier van de speciale eenheid betaamt, besloot ze discreet en heimelijk het hart van de vijand te infiltreren. Daarvoor had ze een insider nodig, iemand die de muur van stilte kon doorbreken. Een beeld van één man flitste door haar hoofd: de jonge sergeant Nikolai Melnik, trillend van angst. Hij was waarschijnlijk slechts een pion in dit spel, geen geharde crimineel.
Hij was gewoon een zwakke man, gedwongen de bevelen van zijn superieuren op te volgen. Zulke mensen zijn het meest vatbaar voor psychologische druk en zijn gemakkelijker te overtuigen. Marina riep in het geheim sergeant Melnik bijeen en regelde een ontmoeting in een kleine, zelden bezochte kapel. Ze hoopte dat in de schaduw van het kruis elke leugen misplaatst zou zijn en dat hij de waarheid zou vertellen.
Laat die avond arriveerde Melniks gezicht, bleek van angst, op de afgesproken plek. Zijn hele verschijning drukte de hulpeloosheid uit van een kleine man tegenover een enorme macht. « Ben je bang? » sprak Marina als eerste, haar stem zacht en kalm. « Vertel me eerlijk wat je weet over de mishandeling van soldaat Bondarenko en wat er in Pakhuis Nummer Drie gebeurt. »
Melnik perste zijn lippen op elkaar, niet in staat een woord uit te brengen; zijn ogen schoten wild heen en weer. Het was duidelijk dat hij worstelde tussen zijn geweten, dat hem dwong de waarheid te vertellen, en zijn angst om van verraad beschuldigd te worden. Marina legde een kleine cassetterecorder voor hem neer om hem te kalmeren. « Ik neem ons gesprek niet op. Als je de waarheid vertelt, zorg ik voor getuigenbescherming. »
