Marina’s gedachten raasden door haar hoofd en ze kon niet begrijpen waarom haar zoon dit opschreef. Was het gewoon nieuwsgierigheid, of was er meer aan de hand? Op de laatste pagina verstijfde ze, de datum en slechts één regel ziend. « Laatste donderdag van de maand, 23:00 uur, tijdschrift nummer 3, Kovalenko en een zwarte Range Rover. »
Haar hart zonk in haar schoenen toen ze besefte dat dit niet zomaar een pak slaag was. Haar zoon was op iets veel groters en gevaarlijkers gestuit. De reden dat Kovalenko zijn zoon zo genadeloos had geslagen, de reden dat de bataljonscommandant en de hele eenheid het systematisch hadden verdoezeld, was niet geweld. Haar zoon had iets geleerd wat hij niet had moeten leren, en het kostte hem bijna zijn leven.
Het notitieboekje van haar zoon was een kaart die leidde naar een nog weerzinwekkendere waarheid, diep verborgen in deze eenheid. Kolonel-generaal Marina Sjevtsjenko verliet de kamer van haar zoon en ging rechtstreeks naar het kantoor van de bataljonscommandant. In haar hand had ze een versleten notitieboekje dat alles kon veranderen. Ze sloot de deur van het kantoor, dat als haar geïmproviseerde commandopost fungeerde, en legde het notitieboekje op haar bureau.
Een Kalashnikov-aanvalsgeweer, een Makarov-pistool, een nachtkijker – dit alles behoorde tot de standaarduitrusting van het Oekraïense leger. Maar wat betekenden de serienummers, aantallen en data in het notitieboekje? Marina logde, zoals gewoonlijk, in op een beveiligde lijn. Ze nam contact op met haar meest vertrouwde ondergeschikte op het hoofdkwartier van de Special Operations Forces, majoor Kirill Petrenko. « Petrenko, ik ben het; ik geef je de serienummers van de apparatuur, » zei ze.
“Laat ze door het uniforme wapeninventarissysteem lopen en rapporteer me onmiddellijk hun huidige status en geschiedenis.” “Maximale vertrouwelijkheid, deze informatie moet strikt vertrouwelijk blijven.” “Ja, meneer, kameraad kolonel-generaal,” antwoordde hij, en Marina begon getallen uit een notitieboekje te dicteren.
Aan de andere kant van de lijn klonk het snelle getik van toetsen, en na een paar minuten kwam Petrenko’s stem terug. Hij was enigszins ontsteld toen hij zijn bevindingen deelde. « Kameraad Kolonel-Generaal, dit is vreemd. Alle apparatuur die u noemde, staat geregistreerd als afgedankt of vermist. » « Het is beschadigd tijdens een oefening en afgeschreven. Volgens de documenten bestaat deze apparatuur niet meer. »
Marina’s vermoedens werden bevestigd en haar hart zonk in haar schoenen toen ze de omvang van de misdaad besefte. Het ging om diefstal van militair bezit, of beter gezegd, illegale wapenhandel. Afgaande op de data in het notitieboekje was dit geen eenmalig incident, maar een langdurig, systematisch misdrijf. Haar zoon was, per ongeluk of opzettelijk, getuige van het incident en begon een notitieboekje bij te houden om bewijs te verzamelen.
En toen Kovalenko erachter kwam, onderwierp hij hem aan brute vergeldingsmaatregelen om hem het zwijgen op te leggen. Een simpele mishandeling escaleerde onmiddellijk tot een massamisdaad die de nationale veiligheid bedreigde. Nu ging het niet langer om persoonlijke wraak, maar om haar plicht als commandant van de Special Operations Forces. Ze moest deze kanker die van binnenuit aan het leger knaagde, uitroeien…
