Ze rukten mijn jurk van het lijf voor de ogen van tweehonderd mensen en noemden mij een ‘golddigger’ die hun zoon niet verdiende.
Mijn schoonmoeder lachte terwijl ik daar stond, halfnaakt en vernederd. Wat niemand van hen wist, was dat mijn vader toekeek en hen eraan ging herinneren wie ik werkelijk was.
Mijn naam is Elena, en zo heb ik geleerd dat de mensen die je zouden moeten beschermen, je ook kunnen vernietigen en dat just:ice soms ook in onverwachte wraak verpakt zit.
Ik was een doorsnee studente toen ik Carlos Montemayor ontmoette, een charmante, grappige student bedrijfskunde die me het gevoel gaf dat ik gezien werd. Binnen een jaar waren we getrouwd. Hij kwam uit een oude, rijke Mexicaanse familie – elegant, trots en arrogant. Maar dat kon me niet schelen. Ik hield van hem, niet van zijn fortuin.
Wat Carlos niet wist, was dat ik veel meer uit geld kwam dan hij zich kon voorstellen. Mijn vader, Santiago Herrera, is een selfmade miljardair. Maar nadat ik had gezien hoe hebzucht de mensen om hem heen vergiftigde, koos ik ervoor om bescheiden onder een andere naam te leven, in de hoop liefde te vinden die niet door geld was besmet. Mijn vader respecteerde die keuze, hoewel hij me liet beloven: als je me ooit echt nodig hebt, bel me dan.
Twee jaar lang heb ik dat nooit gedaan. Ik wilde mijn eigen leven opbouwen. Maar Carlos’ familie maakte het ondraaglijk.
Zijn moeder, Victoria, stak haar minachting nooit onder stoelen of banken. « Onze familie heeft normen, » zei ze.
Zijn vader, Roberto, negeerde me volledig. Zijn zus, Isabela, was erger – ze glimlachte liefjes terwijl ze gif fluisterde. « Carlos had met iedereen kunnen trouwen, » mompelde ze, « maar hij koos jou. »
Carlos heeft me nooit verdedigd. « Zo zijn ze nu eenmaal, » zei hij. « Doe nog eens je best. » Dus ik probeerde het – tot de nacht die alles verwoestte.
De Partij van Vernedering
