Voor onze tweede trouwdag stond Victoria erop een uitbundig feest te geven op hun haciënda. Ze zei dat het een eerbetoon aan ons was; in werkelijkheid was het een parade van haar rijkdom. Kroonluchters, champagnefonteinen en 200 elitegasten vulden het landgoed. Ik arriveerde in een eenvoudige crèmekleurige jurk en voelde me meteen niet op mijn gemak tussen de designerjurken en diamanten kettingen.
“Ah, Elena, je bent gekomen,” begroette Victoria met een scherpe glimlach.
« Wat zie je er… vreemd uit. » Isabela giechelde naast haar. Ik wilde verdwijnen.
Uren verstreken in beleefde ellende. Toen, tijdens Victoria’s toost, vloog haar hand naar haar nek. « Mijn roze diamanten ketting – hij is weg! » riep ze. De menigte verstijfde. Ze draaide zich naar me om. « Je zat eerder in mijn kast. Ik zag je. »
Gefluister klonk door de kamer. « Ik zocht de badkamer, » zei ik trillend.
« Ze liegt, » voegde Isabela eraan toe. « Ik zag haar ook bij het sieradendoosje. »
« Dit is absurd! » protesteerde ik. « Waarom zou ik van je stelen? »
« Omdat je vanaf dag één op ons geld uit bent, » snauwde Victoria. « Je bent een Casafortunas. Een dief. »
Het gemompel werd luider. Er verschenen telefoons die opnamen maakten. Ik keek naar Carlos – in stilte smekend dat hij me wilde verdedigen. Maar hij bleef gewoon staan, met neergeslagen ogen.
Roberto stapte naar voren. « Fouilleer haar. Als ze onschuldig is, heeft ze niets te verbergen. »
Mijn hart bonsde. « Dat meen je niet. » Maar Victoria en Isabela kwamen al dichterbij.
Voordat ik kon reageren, grepen ze mijn armen vast. « Raak me niet aan! » riep ik, worstelend, maar hun nagels drongen in mijn huid. Ze rukten mijn rits naar beneden. Mijn jurk scheurde.
Gesnik klonk door de grote zaal terwijl ik daar in mijn ondergoed onder het felle licht van de kroonluchter stond. Tweehonderd telefoons legden het moment vast. Ik hoorde het orkest stoppen met spelen, de vage klikken van camera’s, het gefluister: « Dief… goudzoeker… »
Victoria schudde heftig aan mijn jurk. « Niets hier, » grijnsde ze. « Kijk maar naar de rest. »
« Stop alsjeblieft, » snikte ik. « Ik heb niets meegenomen. »
Roberto’s stem klonk luid. « Haal haar hier weg. »
