Gisteravond hielp ik een oudere vrouw met het dragen van zware boodschappentassen naar huis. Vanochtend omsingelden politieauto’s mijn huis en beschuldigden me van iets ondenkbaars…
Het was een lange, vermoeiende dag op het werk geweest. Ik liep naar huis toen ik een oudere vrouw bij het hek zag staan, haar borst vastgrijpend en naar adem happend. Twee grote boodschappentassen lagen aan haar voeten. Ik liep naar haar toe en vroeg vriendelijk of ze hulp nodig had.
« Dank je wel, schat, » zei ze zwakjes.
« Ik ben net terug van de boodschappen… Ik dacht dat ik het wel zou redden, maar mijn hart is niet meer wat het geweest was. Het is niet ver, niet ver hier vandaan. »
Ik kon niet zomaar weggaan. Ik pakte haar tassen op en liep naast haar terwijl ze langzaam naar huis liep, pratend tussen haar ademhalingen door. Ze vertelde me dat ze alleen woonde, dat haar man jaren geleden was overleden, dat haar kinderen zelden belden en dat haar schamele pensioen haar nauwelijks de maand doorbracht. Haar woorden getuigden van verdriet en stille waardigheid, en ik kon niet anders dan medelijden met haar hebben.
Toen we haar kleine huisje aan de rand van de stad bereikten, glimlachte ze flauwtjes, bedankte me en wenste me het beste. Ik zette haar tassen bij de deur neer, knikte en vertrok. Ik dacht er niet eens aan om het adres op te schrijven, het was gewoon een vriendelijke daad, niets meer.
