Lang, gespierd, met een litteken op zijn gezicht en een scheve glimlach. De rat kwam met zijn groep dichterbij als een gier die bloed ruikt. Kijk eens wat ze ons gebracht hebben. Een tandenstoker met een monniksgezicht. Kom je bidden of huilen, groentje? De anderen lachten. Tomás gaf geen antwoord, hij sloeg alleen zijn ogen neer en liep verder.
Maar dat was genoeg om de rat zich uitgedaagd te laten voelen. Hij duwde hem tegen de muur en gaf hem de eerste klap, niet om hem pijn te doen, maar om zijn territorium af te bakenen. Tomás liet zich slaan. Het was nog niet het juiste moment. Maar wat niemand wist, was dat deze magere, stille man geen gewone gevangene was. In zijn jeugd was hij vechtsportinstructeur bij de politie geweest en had hij getraind met enkele van de beste kungfu-meesters ter wereld.
En hoewel hij gezworen had zijn gaven nooit meer te gebruiken, stond hij op het punt die belofte te breken. De daaropvolgende dagen waren een hel voor Tomás. De rat en zijn groep volgden hem door elke hoek van de gevangenis, in de eetzaal, op de binnenplaats, zelfs in de douches. Zijn eten werd op de vloer gegooid, zijn zeep werd gestolen en soms werd hij gedwongen zijn cellen schoon te maken alsof hij een bediende was.
« Schuif op, slaaf, » zei een van de schurken terwijl hij een vies dienblad naar hem gooide. Zo leren ze de zwakkelingen in de kerk. Elke belediging, elke duw, elke minachtende blik was een vonk in een vuur dat Tomás probeerde te weren, maar vanbinnen begon er iets te kraken. Ik wist dat ik het niet veel langer kon volhouden zonder te exploderen, niet uit trots, maar uit waardigheid.
