Het was een « beetje niets », en toch bracht dit geschenk ons een van onze grootste vreugden. Waarom?
Wat maakt dat een ‘goed’ cadeau zo’n impact op ons heeft? Vaak is het het plezier om iets te ontvangen waar we al lang naar verlangden, gecombineerd met het geruststellende gevoel dat onze wensen zijn vervuld. Na onze kindertijd vleit een mooi en duur cadeau ons, omdat we de verleiding niet kunnen weerstaan om de waarde ervan gelijk te stellen aan die van onszelf. Als het gaat om cadeaus van familie, grootouders of kinderen, voldoen ze niet altijd aan onze verlangens of narcisme, maar ze zijn wel verzegeld met een onvoorwaardelijke band die ze des te waardevoller maakt. En dan, omdat ze niet in een van deze categorieën passen – noch de marktwaarde, noch specifieke verwachtingen – duiken er soms ware verrassingen op. Kleine dingen die alles op zijn kop zetten en rechtstreeks onze ‘ziel’ raken. Dit zijn de cadeaus die we voor altijd onthouden, terwijl zoveel andere cadeaus allang hun charme hebben verloren. Meningen
“Symbool van een prachtig moment”
Anne, 57, schrijfster.
« Het was de zomer van 2008. We hadden net vernomen dat mijn vader een ongeneeslijke longziekte had die constante zuurstofvoorziening vereiste. Omdat mijn moeder een week weg moest, kwam ik met grote angst aan om voor hem te zorgen. Maar het was een prachtig moment. Hij was nog steeds actief en werkte vaak in zijn geliefde tuin. Op een middag gaf hij me de eerste vrucht van een Japanse appelboom. De appel was nog klein en groen, maar ik nam hem aan als een kostbaar geschenk. Het leek me dat ik nog nooit een mooier geschenk had gekregen: onze band, die na zoveel ontberingen werd hersteld. » Ik zei haar dat ik hem voor altijd zou bewaren. Meer dan tien jaar later staat hij op mijn nachtkastje en, verrassend genoeg, is hij niet veranderd, maar heeft hij de vorm van een hart aangenomen. Ja, het is echt mijn mooiste geschenk…
“Een speeltje dat uit de lucht viel!”
Chloé, 30, psycholoog.
« Ik was 5 of 6 jaar oud, het was herfst, midden op school. Mijn ouders kwamen thuis van hun werk en gaven me een eenvoudig koelkastje, een speeltje dat noch ingepakt noch verwacht was, zomaar gegeven, en dat een waar wonder leek. Ik herinner me nog steeds de vreugde, alsof goudstof plotseling alles om me heen verlichtte. Sindsdien heb ik veel cadeaus gekregen, vaak heel luxe (ik ben dol op sieraden, ik geef het toe…). Ik ben altijd erg verwend geweest, en toch betoverde niets me zo als dat koelkastje, dat op een herfstavond uit de lucht leek te zijn gevallen. Ik denk dat ik, ondanks mijn jongensachtige vrolijkheid, een gekweld kind was, en dit gebaar was als een antwoord op mijn angsten, die het met ongelooflijke magie verdreef.
« Een privébezoek aan een schilder »
