Catherine, 43, gitarist.
« Ik was aan het herstellen van het diepe verdriet van het verlies van een huis waar ik diep aan gehecht was. Het was in de Provence, en ik ging vaak naar een charmante winkel waar ik die dag door een boek bladerde. Het werk van een schilder van wie ik hield, een vriendin van de winkelier. We waren helemaal niet close, maar ze bood me toch een rondleiding aan in het atelier van de schilder in zijn landhuis. Een wonder. Van de tuin tot elk detail van de kamers, alles was ongelooflijk mooi. » Niet luxueus, maar met een poëzie die door het hele interieur trilde. De wereld van de kunstenaar, diep persoonlijk, vol ontdekkingen en charme. Het tegenovergestelde van de huizen die in tijdschriften te zien waren, allemaal vergelijkbaar in hun conventionele inrichting. Dankzij dit bezoek, dat me werd aangeboden, begreep ik hoe belangrijk het is om je inspiratie voortdurend en vrijelijk te koesteren.
Mening van een psycholoog
Valérie Blanco, psychoanalyticus, auteur van het boek « Dits de divan », uitgegeven door Éditions de l’Harmattan.
Waarom geven deze eenvoudige geschenken ons zoveel voldoening?
Omdat mensen gebukt gaan onder een fundamenteel gebrek dat angst en dus verlangen oproept. Maar dit gebrek, dat we verwarren met « gebrek aan bezit », is in werkelijkheid « gebrek aan zijn », in Lacans woorden. De dimensie van gebrek bij mensen is « gebrek aan zijn ». Wat deze gaven gemeen hebben, is dat ze de dimensie van het zijn raken – degene die ze geeft en degene die ze ontvangt.
Hebben de mooie objecten waarnaar wij verlangen niet dezelfde kracht?
Om deze leegte, dit gebrek, te vullen, streven we ernaar te bezitten, « onze kasten met spullen te vullen ». Dit geeft ons waarde, laat ons stralen. Wat natuurlijk belangrijk is, want het stimuleert ook verlangen. Maar wanneer de voldoening van het bezitten van het object van onze begeerte afneemt, beseffen we dat er nog steeds iets ontbreekt. Dit brengt de ontevredenheid terug.
Al die kleine dingen zijn verrassingen. Maakt dat wat uit?
Ja. Want door de dimensie van verwachting en eisen weg te nemen, nemen we ook de dimensie van schuld weg. Achter een mooi geschenk schuilt altijd de vraag: « Wat wil hij diep van binnen van mij? » In deze « geschenken uit het niets » heb ik niets te geven. In dit geval zijn het geschenken van onvoorwaardelijke liefde. En dit opent mijn innerlijke zelf, dat alles anders ordent.
