We zaten daar in verbijsterde stilte. Haar extreme uitbarsting… achteraf gezien was het een waarschuwingssignaal.
Ik haalde diep adem. « Laten we even een stapje terug doen. Geef het een paar dagen. We kijken het aan, en misschien komen we er dan achter wat er echt aan de hand is. »
In de dagen die volgden, bewaakte Joseph zijn portemonnee alsof die onbetaalbaar was. Hij nam hem zelfs mee naar de badkamer als hij douchte. Hij zei het nooit hardop, maar ik zag het in zijn ogen – niet alleen wantrouwen, maar ook gekwetstheid. Niet omdat hij dacht dat mijn moeder zou stelen, maar omdat hij zich begon af te vragen of ze dat wel kon.
Ondertussen werd mijn moeder helemaal stil. Ze deed nog steeds de huishoudelijke klusjes, kookte en vouwde de was, maar ze keek ons nauwelijks aan. Zelfs geen nonchalante groet. De spanning was groot.
Op een nacht veranderde alles.
Rond twee uur ‘s nachts werd ik wakker van de dorst en kon ik niet meer in slaap vallen. Ik sloop op mijn tenen naar de keuken, voorzichtig om Joseph niet wakker te maken.
Alleen ter illustratie
