Alexander grijnsde. Hij wilde lachen, maar iets in zijn keel verstikte hem. Dit is niet wat het had moeten zijn. Hij wilde Emilia zien genageld, gebroken. Ondertussen voelde hij zich klein en overbodig.
Hij gaf geen fooi toen hij wegging. Hij keek Emilia aan en zei een stille “dank je wel.”Hij ging weg zonder een woord te zeggen.
Emilia haalde diep adem. Ze had het gevoel dat er iets aan het sluiten was. Niet omdat hij weg was—alleen omdat het er niet meer toe deed. Ze had een toekomst. Het is moeilijk om te bouwen, maar op zijn eigen principes.
**
In de weken daarna werd Emilia ‘ s Cafe erg populair. De lokale krant nodigde haar uit voor een interview. Emilia stemde met tegenzin toe, maar ze wist dat haar verhaal als inspiratiebron voor iemand kon dienen.
Het artikel was een groot succes. Mensen kwamen naar het café, schudden haar de hand, bedankten haar.
Ze werd uitgenodigd voor een conferentie over vrouwelijk ondernemerschap. Ze trad op voor het publiek. Aan het einde van de voorstelling kreeg ze een staande ovatie. Een van de deelnemers kwam naar haar toe met tranen in haar ogen:
“Dank je wel.”Dankzij jou Weet ik dat ik opnieuw kan beginnen.
