**
Zosia en Tomek waren trots op hun moeder. Zosia maakte een nieuw café logo, en Tomek hielp met de levering. ‘S avonds zaten ze samen, keken films, praatten over de toekomst, over dromen.
Voor het eerst in vele jaren kon Emilia zich een vakantie veroorloven. Niet exotisch, maar vredig, in de bergen. De ochtend koffie op het terras smaakte als nooit tevoren. Ze keek naar de lachende kinderen en voelde een kalmte die ze nooit had gekend.
**
Op een dag kwam een jonge vrouw met een klein kind het café binnen. Ze zag er verward uit.
“Sorry, ik weet dat het ongepast is… Ik las over jou in de krant. Ik heb een soortgelijke situatie. Ik weet niet tot wie ik me moet wenden.…
Emilia nodigde haar uit aan tafel. Ze luisterde. Ze heeft haar koffie gezet. Ze belde een paar vrienden en hielp hen tijdelijke banen te vinden. Het was niet veel, maar je moet ergens beginnen.
De jonge vrouw barstte in tranen uit.
– dankzij… Niemand heeft ooit zoveel voor mij gedaan.…
Emilia glimlachte en kneep in haar hand.:
– Het begint allemaal met de eerste stap. Soms is het gewoon een kopje warme koffie.
