Emilia keerde terug naar de toonbank met een gestage, rustige stap.
“Ik heb het gevoel dat ze gelukkiger is dan jij.”
Alexander grijnsde. Hij wilde lachen, maar iets in zijn keel verstikte hem. Dit is niet wat het had moeten zijn. Hij wilde Emilia zien genageld, gebroken. Ondertussen voelde hij zich klein en overbodig.
Hij gaf geen fooi toen hij wegging. Hij keek Emilia aan en zei een stille “dank je wel.”Hij ging weg zonder een woord te zeggen.
Emilia haalde diep adem. Ze had het gevoel dat er iets aan het sluiten was. Niet omdat hij weg was—alleen omdat het er niet meer toe deed. Ze had een toekomst. Het is moeilijk om te bouwen, maar op zijn eigen principes
