Emilia keerde terug naar de toonbank met een gestage, rustige stap. Haar hart klopte snel, maar niet van angst of woede—het was een gevoel van opluchting, trots en vrijheid. Ze was al die jaren door een hel gegaan, maar nu keek ze naar de man die ooit het centrum van haar wereld was geweest als een volslagen vreemde.
Terwijl het koffiezetapparaat cappuccino maakte, herinnerde ze zich dat ze door haar zakken snuffelde op zoek naar wisselgeld voor brood. Hoe Zosia huilde van verlangen, en Tomek vroeg wanneer papa thuis zou komen. En hoewel het haar pijn deed, had ze nergens spijt van. Dit alles maakte haar sterker.
Toen ze de bestelling naar de tafel bracht, zei ze geen woord. Ze liet de bekers en borden met een professionele glimlach achter en keerde vervolgens terug naar de toonbank. Ze had het gevoel dat ze niets meer hoefde te bewijzen. Niet voor hem, niet voor de wereld.
De vrouw die bij Alexander zat, keek Emilia nieuwsgierig aan. Ze zei Niets, maar er was iets met haar… onzeker. Er was geen haat in Emilia ‘ s ogen. Alleen kalmte en kracht. Na een tijdje leunde het blondje naar Alexander en fluisterde::
“Ik heb het gevoel dat ze gelukkiger is dan jij.”
