Mark keek hem even aan en zuchtte toen. « Oké. Maar als het je werk beïnvloedt, is het voorbij. »
Vanaf dat moment gebruikte Jenny elke ochtend een deel van haar fooien om de maaltijd van de jongen te betalen.
De lege kraam
Toen, op een donderdag, kwam de jongen niet. Jenny keek met een beklemd gevoel naar de deur. Ze liet toch een bord pannenkoeken bij zijn kraam staan. Maar hij kwam nooit.
De volgende dag nog steeds niets. Toen een week. Toen twee. In de derde week voelde Jenny een diepe pijn die ze niet kon verklaren. Ze kende zijn naam niet eens, en toch maakte zijn afwezigheid het restaurant nog leger.
Iemand plaatste een foto online van de lege kraam en spotte met haar: « Rosie’s Diner voedt nu onzichtbare kinderen. » De reacties waren nog scherper. Sommigen noemden het een valstrik, anderen zeiden dat ze erin was geluisd. Voor het eerst vroeg Jenny zich af of ze naïef was geweest.
Die avond opende ze de oude herinneringsdoos van haar vader, een voormalige legerverpleegkundige. Ze las een dagboekfragment dat ze allang uit haar hoofd had geleerd: « Ik heb vandaag een halve rantsoen gedeeld met een jongen. Het was misschien riskant, maar honger is overal hetzelfde. Je wordt niet arm door een brood te delen. »
De woorden van zijn vader herinnerden hem eraan dat onvoorwaardelijke vriendelijkheid nooit tevergeefs is.
Meer informatie
Beveiligingssystemen voor thuis
Gezinstherapie
Huur een advocaat voor familierecht
Advies over onroerend goed Advies
over relaties Boeken
Huur babyfoons Vind een advocaat voor voogdij
over kinderen Gezinsspellen Retraites voor stellen Veiligheidsproducten voor huisdieren Vier SUV’s voor Rosie’s Diner
