Op het station, nadat ze haar identiteit had gecontroleerd, sprak Daniela met een vermoeide maar vastberaden blik:
« Alstublieft… laat me de waarheid vertellen. Maar ik smeek u, vooral u, stiefmoeder, luister naar me voordat u oordeelt. »
Iedereen knikte. Er viel weer een stilte in de kamer.
Het begon met een naam: Luis.
« Luis is… mijn kleine broertje. Maar we zijn nooit publiekelijk als broers en zussen erkend. »
Ik verstijfde.
Daniela legde uit: Haar moeder werkte als huishoudster voor een rijke familie in San Luis Potosí. Toen Daniela vier jaar oud was, had haar moeder een affaire met haar werkgever, en zo werd Luis geboren. Toen de affaire aan het licht kwam, werd ze ontslagen. Ze keerden zonder iets terug naar een verre stad. Luis groeide op zonder vader, zonder papieren en met weinig opleiding.
Nu repareert hij koelkasten en airconditioners. Maar hij raakte in de schulden bij woekeraars. Ze bedreigden hem. Hij vluchtte naar Mexico-Stad, zonder een plek om naartoe te gaan. Ik was alles wat hij nog had.
Een week na hun bruiloft belde Luis haar wanhopig op.
« Ik kon geen huurwoning huren. Ik kon niet op straat slapen. Hij smeekte me om hem een paar dagen te laten blijven. »
« Ik had ongelijk om het niet aan mijn schoonmoeder of Leonardo te vertellen. Maar ik was bang dat alles verkeerd geïnterpreteerd zou worden… dat alles vernietigd zou worden. »
Elke nacht, terwijl ik sliep, liet Daniela Luis binnen. Hij verstopte zich in de badkamer, niet om zich te wassen, maar om te slapen. Ze draaide de kraan open om geluid te maken. Luis gebruikte vochtige doekjes om zich schoon te maken en sliep opgekruld achter de deur, om voor zonsopgang te vertrekken.
Het parfum? Gewoon om het zweet te maskeren. De tweede tandenborstel en deodorant? Verborgen, maar soms vergeten. De camera? Ze zag het rode licht en bedekte het met een handdoek. De mannenstem? Luis, die een vriend belde om een lening te vragen.
De officier vroeg:
