« Waarom heb je je situatie niet gemeld? Zelfs met schulden klopt het niet. »
« Hij was bang. Ze dreigden hem te vermoorden. Hij wilde zich gewoon verstoppen totdat ik hem kon helpen. »
Daniela huilde. Voor het eerst zag ik haar overstuur.
Na een uur bevestigde de politie dat Luis geen strafblad had. Hij stond op geen enkele lijst. Hij was gewoon een wanhopige jongeman, op de vlucht voor gevaarlijke woekeraars. Ze vroegen hem zich de volgende dag te melden om de zaak juridisch af te handelen.
Ik heb die nacht niet geslapen.
Ik dacht aan Daniela, een jonge vrouw die werkte, zich aanpaste aan haar nieuwe thuis en een geheim met zich meedroeg waar ze nooit om had gevraagd. Ik verweet mezelf dat ik haar had gewantrouwd.
De volgende ochtend arriveerde Luis op het station. Slank en bescheiden gekleed boog hij voor me:
« Het spijt me, mevrouw. Ik wilde geen problemen veroorzaken… Ik had gewoon nergens anders heen. »
Ik keek hem lang aan. Uiteindelijk zuchtte ik:
Niemand verdient het om in angst te leven. Als je eerlijk bent en verder wilt… zal ik je op alle mogelijke manieren helpen.
Daniela keek naar beneden en er sprongen tranen in haar ogen.
Een paar maanden later…
Leonardo kwam erachter. Eerst was hij boos. Maar toen hij het hele verhaal begreep, voelde hij meer liefde en bewondering voor zijn vrouw. Samen hielpen hij en ik Luis zijn situatie te regulariseren en zich met hulp van de politie te bevrijden van de woekeraars.
Tegenwoordig werkt Luis in een grote reparatiewerkplaats voor witgoed. Hij huurt een eigen kamer. Hij leeft in vrede. Hij verstopt zich niet langer.
Die avond, na het eten, ging Daniela douchen. Na twintig minuten kwam ze er weer uit. De geur was zoet. Haar haar droop nog van het water.
Ik glimlachte naar hem en bood hem een kopje thee aan:
