Ze zette de bouillon op tafel, en toen ik het zag, kon ik geen lepel naar mijn mond brengen. Ik was verstikt van woede.
« Dit is de druppel, » dacht ik. « Ik laat kraaien mijn ogen uitpikken. In plaats van dankbaar te zijn, gedraagt ze zich als een verwend kind. »
Daarom besloot ik haar geen peso meer te geven. Ik wilde eerst zien hoe ze ermee om zou gaan.
Maar slechts drie dagen later riep mijn zoon mij naar de woonkamer.
Hij zat heel serieus, met mijn schoondochter naast hem, met haar armen over elkaar en een arrogante blik op haar gezicht, alsof ze de strijd al gewonnen had.
Mijn zoon keek mij aan en zei op autoritaire toon:
« Vanaf nu, mam, hoef je mijn vrouw geen geld meer te geven. Maar je hoeft je ook niet meer in de keuken te bemoeien, of iets te zeggen over wat er gekocht of bereid wordt. Eet gewoon, en laat de rest aan ons over. Oh, en nog één ding: houd je pensioen niet vast; waar heb je het tenslotte voor nodig? Geef het liever aan mijn vrouw om het te beheren, anders geeft ze het verkeerd uit. »
Ik voelde mijn hart stilstaan.
Ik kon niet geloven dat de zoon die ik met zoveel opoffering had grootgebracht, zo tegen mij zou praten.
Mijn schoondochter glimlachte daarentegen tevreden, alsof ze een spel had gewonnen.
