Ze stierf in de nacht. En haar baby ook.
Woede als drijfveer.
Toen ik de omvang van deze nalatigheid besefte, stopte ik alles. Ik voorkwam dat de begrafenisceremonie onmiddellijk zou plaatsvinden. Ik belde de hulpdiensten, de vrouwenhulpdienst, en eiste dat er een onderzoek zou worden ingesteld.
De politie arriveerde. De rituelen werden opgeschort. De lichamen werden naar het mortuarium gebracht voor autopsie.
Mijn stem trilde, maar ik hield vol. Voor Elise. Voor haar dochter.
Onderzoek en justitie
Het voorlopige rapport sprak van postpartumbloedingen. Een bekende medische noodsituatie, behandelbaar met de juiste zorg. Maar hier werd het genegeerd, verzwegen door de last van een verkeerd geïnterpreteerde traditie.
De vroedvrouw werd erbij gehaald. De echtgenoot en schoonmoeder werden aangesproken. De politie diende een officiële klacht in wegens nalatigheid met de dood tot gevolg.
En ik stond rechtop, met het medische document in mijn hand, klaar om de waarheid te verdedigen.
