De agent drukte mij een papier in de hand:
— « Tante, teken hier even. We stoppen de crematie. »
Voordat er rivierrituelen konden plaatsvinden, werden beide lichamen verzegeld en overgebracht naar het districtziekenhuis van Barabanki voor autopsie op grond van artikel 174 van het Wetboek van Strafrecht. De overledene was namelijk minder dan zeven jaar getrouwd en er waren tekenen dat er geen medische noodhulp werd verleend.
Terwijl de ambulance met loeiende sirenes wegreed, verspreidden de geruchten zich als dorre bladeren door de buurt.
Ik zat op de trap, tranen prikten in mijn wangen. Sri Shankar legde een trillende hand op mijn schouder:
— « Jij… het spijt me. Ik heb altijd gedacht dat we geen problemen met de schoonfamilie moesten maken… »
« Dit is niet het moment voor excuses. Het is tijd om gerechtigheid te zoeken voor mijn dochter, » zei ik met een schorre stem als schuurpapier.
Sunita, een ASHA-medewerker van het gezondheidscentrum, arriveerde buiten adem:
— Gisteravond hoorde ik buren zeggen dat Kavya ziek was. Ik belde herhaaldelijk 108, maar de deur was van binnenuit op slot. Ik klopte aan en mevrouw Kamala zei: ‘Wacht.’ Ik probeerde het ook bij Rohit, maar zijn telefoon stond uit…
Er viel een stilte en de binnenplaats werd donker. Rohit boog zijn hoofd en greep de rand van het altaar vast.
In het mortuarium zei de medisch hoofdinspecteur dat de autopsie onmiddellijk zou plaatsvinden, met prioriteit voor ‘moedersterfte’. Dr. Tripathi keek me vriendelijk aan:
