Maar de vrouw was niet verbaasd. Ze pakte het dienblad van de vloer en zette het stevig op tafel. Toen, luider:
Weet je wat niemand weet? Ik was hier al voordat dit bedrijf überhaupt bestond. Ik dweilde de vloeren toen de muren kaal waren. Ik stofte de tafels af waar jij nu je miljoenen telt. En jij, mevrouw Victoria, hebt me nooit gevraagd of ik iets had of of ik mijn medicijnen kon betalen. Je wilde me gewoon op mijn knieën.
Het geluid galmde door de kamer. De partners wisselden blikken uit en de journalisten maakten koortsachtig aantekeningen.
Elena haalde diep adem.
Maar vandaag, voor al deze mensen, zeg ik: genoeg. Noch jij, noch wie dan ook zal me dwingen om opnieuw te knielen. Desnoods ga ik weg. Maar ik ga weg met opgeheven hoofd.
Victoria riep uit:
« Hoe durf je? » Je bent gewoon een gewone schoonmaakster!
Elena keek haar recht in de ogen.
– Ja, een gewone schoonmaakster. Maar meer waardig aan degenen die stil bleven en toekeken.
Applaus barstte los in de hoek. Het waren jongeren die nog te verlegen waren om te spreken. Toen nam het applaus toe, golf na golf, tot de hele zaal in rep en roer was. Journalisten registreerden elke seconde.
Victoria stond op en probeerde alles op een rijtje te zetten. Maar het was te laat. De foto was gemaakt: de rijke huisvrouw, rood van woede, en de eenvoudige vrouw met vochtige maar trotse ogen, het middelpunt van de belangstelling.
De volgende dag verspreidde het verhaal zich over de hele wereld. Kranten berichtten: « Jarenlang vernederde schoonmaakster stelt haar baas persoonlijk bloot. » De video werd online door honderdduizenden mensen bekeken. Mensen reageerden en deelden hun professionele ervaringen. Elena werd een symbool van moed.
De sfeer op kantoor veranderde dramatisch. Veel medewerkers, beschaamd door de lange stilte, kwamen hun excuses aanbieden.
Elena, het spijt me… » zei haar vriendin. « We hebben het gezien, maar we hebben niets gezegd. We waren bang. »
De vrouw glimlachte vriendelijk, maar er stond iets zwaars in haar ogen.
« Ik weet het. » Angst maakt ons allemaal medeplichtig. Maar als ook maar één van jullie de volgende keer zegt: « Dit klopt niet », dan heb ik niet voor niets geleefd.
Wiktoria probeerde haar imago te redden door verklaringen naar de pers te sturen en interviews te geven.
Het was een misverstand, een onschuldig grapje.