Maar niemand geloofde het meer. Belangrijke contracten werden beëindigd, partners trokken zich terug en klanten dreigden met een boycot.
Ondertussen kreeg Elena een onverwacht aanbod: een organisatie voor werknemersrechten nam contact met haar op en nodigde haar uit om het gezicht van hun campagne te worden.
– Elena, mensen zien je als een held. We willen dat je met ons mee het land doorreist en spreekt over de waardigheid en rechten van gewone mensen.
De vrouw aarzelde. Ze had zichzelf nog nooit op het podium gezien, voor de camera’s. Maar ze herinnerde zich het applaus, de blikken van haar collega’s, de bedankjes van vreemden. En ze stemde toe.
En zo begon Elena, een gewone vrouw die jarenlang vernederd was, op te komen voor mensen zoals zij. Haar verhaal werd een les.
In een van de interviews vroeg iemand:
Als je Victoria nu één ding zou kunnen vertellen, wat zou dat dan zijn?
Elena glimlachte moe maar warm.
Ik zou haar vertellen dat het nooit te laat is om respect te leren. En dat ware kracht niet zit in het op de knieën krijgen van iemand, maar in het helpen om weer op te staan.
En zo werd een vrouw die jarenlang onzichtbaar was geweest, zichtbaar voor heel Polen. En Elena’s naam werd synoniem voor herwonnen waardigheid.
En niemand op dat kantoor is ooit de dag vergeten waarop een gewone vrouw haar hoofd optilde en zei: « Genoeg, genoeg. »
