Toch was de stilte van het bedrijf in de daaropvolgende dagen ondraaglijk. Darius stuurde een e-mail waarin hij het incident uitlegde, maar er kwam geen antwoord. Hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat mededogen belangrijker was dan ambitie, hoewel de teleurstelling als een schaduw bleef hangen.
Drie dagen later ging zijn telefoon. « Meneer Campbell, » zei een kalme vrouwenstem. « Dit is Evelyn Turner, uitvoerend assistent van Lord Kingsley. Hij wil u vandaag graag ontmoeten, als u beschikbaar bent. »
De woorden drongen nauwelijks tot hem door. Darius stemde meteen in.
Toen hij die middag bij het bedrijf aankwam, begroette dezelfde receptioniste hem met een heel andere uitdrukking. Ze begeleidde hem naar boven, naar een rustig kantoor met grote ramen die uitkeken op de Theems. Achter het bureau zat de man die hij had gered.
Lord Kingsley stond op en glimlachte flauwtjes. « Meneer Campbell, ik geloof dat we elkaar al ontmoet hebben, hoewel ik die dag niet helemaal mezelf was. »
Darius knipperde ongelovig met zijn ogen. « Jij was het. »
« Ik heb mijn leven aan je te danken, » zei Kingsley. « De dokters zeiden dat ik geen minuut langer zou hebben overleefd. Vertel eens, waarom ben je gestopt? Je moet hebben geweten dat je je sollicitatiegesprek zou missen. »
Darius aarzelde voordat hij antwoordde. « Ik heb er niet over nagedacht, meneer. Ik zag alleen iemand die hulp nodig had. »
Kingsley bekeek hem even. « Dat is precies het soort instinct waar ik naar op zoek ben. Talent kun je leren, integriteit niet. »
