De receptioniste keek hijgend op toen hij binnenkwam. « Meneer Campbell, u bent extreem laat. De partners zijn al vertrokken voor de middag. »
« Alsjeblieft, » zei hij, terwijl hij probeerde zijn stem te kalmeren. « Er was een noodgeval. Een man zakte in elkaar op straat. Ik ben gebleven om hem te helpen. »
Haar beleefde glimlach bleef onbewogen. « Ik begrijp het, meneer, maar het schema kan niet zomaar worden gewijzigd. U kunt een e-mail sturen om een andere tijd aan te vragen, maar ik kan niets beloven. »
Buiten de glazen deuren stond Darius roerloos, terwijl het lawaai van de stad om hem heen wervelde. Alle voorbereidingen, de lange nachten, alles waar hij voor had gewerkt, leken in een oogwenk te verdwijnen.
Die avond vertelde hij zijn zus aan de telefoon wat er gebeurd was. Ze luisterde rustig en zei toen: « Je hebt het juiste gedaan. Sommige kansen keren terug, andere niet, maar iemands leven redden is nooit verspild. »
Toch was de stilte van het bedrijf in de daaropvolgende dagen ondraaglijk. Darius stuurde een e-mail waarin hij het incident uitlegde, maar er kwam geen antwoord. Hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat mededogen belangrijker was dan ambitie, hoewel de teleurstelling als een schaduw bleef hangen.
Drie dagen later ging zijn telefoon. « Meneer Campbell, » zei een kalme vrouwenstem. « Dit is Evelyn Turner, uitvoerend assistent van Lord Kingsley. Hij wil u vandaag graag ontmoeten, als u beschikbaar bent. »
