De kinderen vragen om je kaneelbroodjes. De kaneelbroodjes die ik nooit had willen maken. Het ontbijt waar ik nooit aan had willen deelnemen. De verwachtingen, opgestapeld op veronderstellingen, opgestapeld op jarenlange gehoorzaamheid. Ze hebben er nog steeds geen idee van, mompelde ik, terwijl ik Jason de berichten liet zien. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog terwijl hij de steeds paniekeriger wordende berichten doornam.
Wanneer ga je het ze vertellen? Nu, besloot ik mijn vinger boven de contactgegevens van mijn moeder te houden. Maar net genoeg om ze te laten weten dat ze me niet hoeven te verwachten voor de oppas. Ik schreef een kort berichtje. Ik ben morgen niet beschikbaar voor de kinderopvang tijdens het kerstdiner. Eet smakelijk met je maaltijd voor volwassenen. Liefs, Margo. Opzettelijk vaag. Niets over waar ik was of het feit dat ik niet aanwezig zou zijn bij de festiviteiten.
Net genoeg om het plan dat ik had opgevangen te verstoren. Binnen enkele seconden na het versturen van het bericht begon mijn telefoon te rinkelen met het telefoontje van mijn moeder. Ik liet hem twee keer op de voicemail overgaan voordat ik bij de derde poging eindelijk opnam. Margot Elizabeth, waar ben je? De stem van mijn moeder had de scherpe toon van iemand die niet gewend is aan het feit dat haar verwachtingen worden gedwarsboomd.
Goedemorgen, mam, antwoordde ik kalm, Jason een teken gevend dat dit de oproep was. Hij gaf me een bemoedigend duimpje omhoog. Geen goedemorgen, jongedame. De kinderen wachten op het ontbijt en we moeten het programma voor de activiteiten van vanavond afronden. Waarom ben je er niet? Ik haalde diep adem en concentreerde me op de drukke luchthaventerminal. Ik kom niet, mam. Niet vandaag en niet morgen.
De stilte die volgde duurde enkele seconden voordat ze antwoordde, haar stem plotseling onzeker. Wat bedoel je met niet komen? Natuurlijk kom je. Het is Kerstmis. Ik heb jullie gesprek vorige week gehoord, legde ik uit, terwijl ik mijn stem kalm hield ondanks de adrenaline die door mijn lichaam raasde.
Die waarin jij, Abigail en Thomas besloten dat ik op alle vijf de kinderen zou passen tijdens jullie diner voor volwassenen. Die waarin jullie allemaal lachten om het feit dat ik single was en niets beters te doen had. Weer een lange stilte. Toen ze weer sprak, was haar toon veranderd van verontwaardiging naar geruststelling. O, Margot, je hebt het verkeerd begrepen. We probeerden gewoon de logistiek te regelen. Natuurlijk willen we jou ook bij het diner voor volwassenen.
Je bent overgevoelig. Echt? Want het klonk me vrij duidelijk in de oren en het past in een patroon. Mam, jullie maken allemaal plannen voor mijn tijd zonder het te vragen, alsof het jullie standaard toebehoort. Alsof mijn leven en mijn keuzes er minder toe doen dan die van anderen. Dat is belachelijk, protesteerde ze, maar met minder overtuiging. Waar ben je nu? Kom gewoon langs, dan kunnen we dit persoonlijk bespreken.
Ik ben op het vliegveld, antwoordde ik. Ik keek toe hoe ons vliegtuig begon met boarden. Mijn vlucht vertrekt over 30 minuten. vliegveld. Haar stem werd hoger. Welke vlucht? Waar ga je heen? Op vakantie met Jason. De fotograaf die ik volgens jullie allemaal niet meer zag op kerstavond. Margot, dat kun je niet menen.
Hoe zit het met het avondeten morgen? Hoe zit het met de cadeautjes voor de kinderen? Hoe zit het met al die tradities waar je altijd mee bezig bent? De aankondiging van het boarden galmde door de terminal en riep onze groep naar de gate. Dat is het nou juist, mam. Ze werden mijn verantwoordelijkheid zonder dat iemand vroeg of ik die rol wilde. Dit jaar kies ik iets anders.
