Haar toon veranderde weer, dit keer om haar paniek nauwelijks te bedwingen. Maar hoe zit het met het avondeten? Ik heb niets voorbereid. Ik dacht dat jij alles zoals altijd regelde. De catering wordt morgen om vier uur bezorgd, legde ik uit. Alles is betaald, inclusief gedetailleerde instructies.
Een diner voor volwassenen voor vijf kinderen, duidelijk aangegeven. Het enige wat je hoeft te doen is opwarmen en serveren volgens de aanwijzingen. Catering, herhaalde ze alsof het een vreemd woord was. Maar dat is niet hetzelfde als een zelfgemaakte maaltijd. De kinderen zullen zo teleurgesteld zijn. De kinderen zullen het prima vinden met kipnuggets en kerstkoekjes, verzekerde ik haar.
En jullie volwassenen zullen genieten van jullie beef Wellington met bijpassende wijn zonder je zorgen te hoeven maken over de kinderopvang. Dat was tenslotte het plan, toch? Alleen zonder mij erbij. Onze rij werd omgeroepen voor boarding en Jason gebaarde naar de gate. Ik knikte en pakte mijn handbagage. Ik moet nu gaan, mam.
Onze vlucht is aan het boarden, Margot. Wacht. De wanhoop in haar stem was nu onmiskenbaar. Je kunt niet zomaar weggaan. Wat moeten we zonder jou? De vraag bleef tussen ons hangen, beladen met onbedoelde onthullingen. Wat moesten ze zonder mij? Het zelf uitzoeken, misschien. Waarderen het werk dat ik altijd heb gedaan.
Misschien moet je mijn afwezigheid als gevolg van hun daden erkennen. Hopelijk lukt het je, zei ik zachtjes. Het eten wordt bezorgd. De cadeautjes voor de kinderen liggen ingepakt en gelabeld in de kast van de logeerkamer. Gedetailleerde instructies voor alles staan in de map op het aanrecht, die niemand van jullie ooit heeft ingezien, ook al heb ik er constant naar verwezen. Maar het zal niet hetzelfde zijn, hield ze vol.
Nee, ik stemde toe. Dat zal niet gebeuren. Toen we bij de gate-assistent aankwamen, gaf ik mijn laatste boodschap af. Prettige kerstdagen, mam. Geniet van het volwassen diner dat jullie allemaal gepland hadden. Ik zet mijn telefoon uit tijdens de vlucht, maar ik check mijn berichten wel als we geland zijn. Wanneer ben je terug? vroeg ze met een trillende stem, wat suggereerde dat er tranen in de ogen stonden. Na Nieuwjaar antwoordde ik: « Dan kunnen we praten. »
Voordat ze kon reageren, beëindigde ik het gesprek en zette ik mijn telefoon op vliegtuigmodus. Terwijl Jason en ik onze plaatsen in het vliegtuig zochten, voelde ik een complexe mix van emoties. Schuldgevoel omdat ik het gezin had verstoord, vakantieangst over de confrontatie die zou komen, maar onderliggend aan dit alles een diep gevoel van bevrijding.
Het vliegtuig taxiede over de landingsbaan terwijl de stewardess de veiligheidsbriefing gaf. Terwijl we opstegen en door de wolken de strakblauwe lucht in stegen, schudde ik mentaal de last van de verwachtingen af die ik veel te lang had gedragen. Wat me ook te wachten stond bij terugkomst, ik had eindelijk mijn eigen waarde in de familieverhoudingen bepleit.
Jason kneep in mijn hand toen het lampje van de veiligheidsgordel afging. Gaat het? Ik draaide me naar hem om met een glimlach die oprechter aanvoelde dan ik in weken had gehad. Ik wens jullie nu een vrolijk kerstfeest. Terwijl ons vliegtuig zuidwaarts vloog, richting zonneschijn en nieuwe tradities, liet ik de sneeuw, het familiedrama en de jaren van niet-gereorganiseerde accommodatie achter me. Voor het eerst zou Kerstmis draaien om vreugde in plaats van verplichtingen.
