En misschien, als het stof was neergedaald, zou mijn familie begrijpen waarom dit standpunt al die tijd nodig was geweest. De ochtend van Kerstmis brak aan met een gouden zonneschijn die door de gordijnen van onze suite aan zee scheen, een schril contrast met het besneeuwde landschap dat ik had achtergelaten.
Ik liep het balkon op, koffie in de hand, en keek naar de vroege ochtendzwemmers die de kalme golven trotseerden terwijl de palmbomen in de wind wuifden. Het vredige tafereel leek in niets op wat er normaal gesproken bij mijn moeder thuis zou gebeuren. Kinderen die bij zonsopgang de trap af renden. Volwassenen die worstelden om te functioneren zonder cafeïne, en ik die de zorgvuldig getimede chaos van het uitpakken van cadeautjes en het klaarmaken van het ontbijt orkestreerde. Jason kwam bij me op het balkon staan en sloeg zijn armen om mijn middel. Prettige Kerstdagen.
Heb je spijt dat je hier was in plaats van daar? Ik dacht er serieus over na. Verrassend genoeg niet. Ik mis natuurlijk de leuke dingen. De opwinding van de kinderen, het moment waarop iedereen het perfecte cadeau uitpakt dat ik voor ze heb gevonden, maar de opluchting dat ik vandaag niet verantwoordelijk ben voor ieders geluk weegt daar wel tegenop.
We brachten de ochtend door met het uitwisselen van de kleine cadeautjes die we hadden meegenomen, genieten van een luxe ontbijt, bezorgd door de roomservice, en wandelen langs de kust om schelpen te verzamelen. Het resort had palmbomen versierd met fonkelende lampjes en rode strikken. Een speelse, tropische kerst die me bekoorde.
Precies om twaalf uur ‘s middags, terwijl we bij het zwembad lagen te nippen aan fruitige drankjes versierd met kleine parasolletjes, checkte ik voor het eerst sinds onze vlucht de avond ervoor weer mijn telefoon. De stortvloed aan meldingen bezorgde me een benauwd gevoel in mijn maag, maar ik dwong mezelf om ze methodisch af te handelen. 27 gemiste oproepen, 42 sms’jes. 13 voicemails.
Mijn familie had mijn afwezigheid niet licht opgevat. Ik begon met de eerste berichten en volgde de voortgang van de reacties terwijl kerstavond zich zonder mij ontvouwde. De eerste berichten van mijn moeder wisselden af tussen schuldgevoelens. De kinderen zijn zo teleurgesteld en woedend over hun beschuldigingen. Ik kan niet geloven dat je ons zo in de steek hebt gelaten.
Abigails berichten waren voorspelbaar egocentrisch. Hoe moet ik het gedrag van de tweeling tijdens het avondeten nu aanpakken zonder jouw hulp? Terwijl Thomas’ berichten verrassend inzicht gaven. « We hebben het echt verprutst, hè? » De voicemails vertelden een soortgelijk verhaal, waarbij de stem van mijn moeder steeds luider werd. Paniek toen ze besefte dat ik echt niet zou verschijnen om de boel te redden.
