Het laatste bericht van kerstavond, met de tijdstempel 13:14 tot 15:00 uur, legde haar kwetsbare bekentenis vast. « Ik weet niet hoe ik dit zonder jou moet doen, Margot. Ik heb er altijd op vertrouwd dat jij Kerstmis mogelijk zou maken. » Dat was de kern van de zaak. Ik was zo onmisbaar geworden voor hun kerstervaring dat mijn afwezigheid een vacuüm creëerde dat niemand wilde opvullen.
Maar die afhankelijkheid was ten koste gegaan van mijn eigen feestvreugde. Een prijs die ik niet langer wilde betalen. De kerstberichten begonnen al vroeg, met Abigails sms’je van 7 tot 1 – 2 uur ‘s nachts, waarin ze de familiechaos in realtime vastlegde.
De tweeling maakt ruzie over wie het eerste cadeautje mag uitpakken en mama huilt in de badkamer. Dit is een ramp en het is jouw schuld. Tegen het midden van de ochtend was de toon veranderd. Thomas stuurde een verrassend beschouwend berichtje. Nu snap ik het. We beschouwen je al jaren als vanzelfsprekend. Het spijt me dat ik daaraan heb bijgedragen. De kinderen missen je, maar ik heb ze verteld dat tante Margot ook vakantie nodig had.
Prettige kerstdagen, waar je ook bent. De voicemail van mijn moeder op kerstochtend was tranerig, maar minder beschuldigend. De cateraars komen om vier uur. Ik heb je map met alle instructies gevonden. Ik had nooit beseft hoeveel werk je in de planning hebt gestoken. Bel alsjeblieft wanneer je kunt. De mo
Het eerste verrassende bericht kwam rond 11:00 uur van Abigail. Dus ik moest vanochtend zelf de inzinking van de tweeling verwerken, toen ze de speciale chocoladekerstkousen die je altijd maakt, niet konden vinden. En weet je wat? Ik realiseerde me dat ik nooit met hun gedrag op kerstochtend te maken heb gehad, omdat jij altijd tussenbeide bent gekomen. Dat is niet eerlijk tegenover jou. Het was jouw dramatische vertrek dat ik dat zag.
Nog steeds boos dat je het ons niet rechtstreeks hebt verteld, maar ik begin te begrijpen waarom. Terwijl ik door de berichten scrolde, viel er een last van mijn schouders, en ze begonnen het te begrijpen. De verstoring die ik had veroorzaakt was onaangenaam, maar noodzakelijk. Het dwong hen om patronen te herkennen die onzichtbaar waren geweest toen ik eraan voldeed.
Jason zag mijn kleine glimlachje toen ik aan de telefoon ging zitten. « Goed nieuws, vooruitgang, » antwoordde ik. « Ze zijn boos, maar ze beginnen het ook te begrijpen. » Thomas verontschuldigde zich. Ga je ze bellen? Ik schudde mijn hoofd. Nog niet. Ik denk dat ze wat meer tijd nodig hebben om met het ongemak om te gaan. En eerlijk gezegd, ik ook. Dit is de eerste kerst in jaren dat ik niet constant hoef te checken of iedereen blij is. We hebben de middag doorgebracht met een snorkelexcursie.
De kleurrijke vissen en koraalformaties zorgden voor een welkome afleiding van de familiedynamiek. Terug in onze kamer om ons voor te bereiden op het speciale kerstdiner in het restaurant aan zee van het resort, checkte ik mijn telefoon opnieuw. Er waren nieuwe berichten binnengekomen, met name van mijn moeder. Om 16.37 uur arriveerde de catering. Alles was prachtig verpakt en voorzien van instructies. Zelfs ik kan het volgen.
Het briefje dat je achterliet, deed me huilen. Je hebt gelijk dat we misbruik hebben gemaakt van je vrijgevigheid. Het spijt me zo, Margot. Bel me alsjeblieft als je er klaar voor bent. Ik had niet verwacht dat het probleem zo snel erkend zou worden. Normaal gesproken had mijn familie meerdere gesprekken en veel tijd nodig om de verantwoordelijkheid te nemen voor kwetsend gedrag.
Misschien had mijn afwezigheid ruimte gecreëerd voor reflectie die mijn aanwezigheid nooit mogelijk maakte. Om 17:45 uur stuurde Abigail een foto van het elegant opgemaakte diner voor volwassenen met het onderschrift: « Dit is heerlijk, maar smaakt minder goed zonder jou erbij. De kinderen gedragen zich goed met hun speciale maaltijd. »
Je dacht aan alles, zelfs in je afwezigheid. De berichten bleven de hele avond doorgaan. Thomas stuurde een filmpje van alle vijf de kinderen die een kerstlied zongen dat ze blijkbaar hadden ingestudeerd, als verrassing voor mij. Mijn moeder stuurde een foto van het gezin rond de boom met een zichtbare lege plek waar ik normaal gesproken zou zitten.
