Mijn moeder vertelde dat ze tegen de buren had gezegd dat ik graag hun hond uitliet terwijl ze op familiebezoek waren aan de andere kant van de stad. Niemand vroeg ooit naar mijn plannen of voorkeuren. Ze merkten nooit mijn ongewone stilte op of de manier waarop ik vragen over de logistiek rond Kerstmis afwimpelde. Ze waren zo gewend aan mijn accommodatie dat ze de veranderingen die al gaande waren, niet zagen.
Toen ik die avond naar huis reed, voelde ik een mengeling van verdriet en vastberadenheid. Ik hield heel veel van mijn familie, maar patronen die in de loop der jaren waren ontstaan, veranderden niet zonder een flinke verstoring. Soms betekende liefde dat ik ongemakkelijke situaties creëerde die uiteindelijk tot groei leidden.
En soms vereiste zelfrespect dat je afstand nam van degenen die je waarde niet zagen. De volgende dag pakte ik mijn koffer in met zonnebrandcrème en zomerjurken, een daad die rebels aanvoelde. In de decemberkou bevestigde ik onze luchthaventaxi en printte ik onze boardingpassen uit. Alles was geregeld voor ons kerstuitje. Die avond zette ik mijn telefoon eerder uit dan normaal, omdat ik geen last-minute verzoeken van familieleden wilde inwilligen.
Morgen zou óf begrip óf chaos brengen. Hoe dan ook, ik was klaar voor een nieuw soort Kerstmis. De ochtend van 24 december brak aan met helder en koud winterzonlicht dat weerkaatste. Bevroren gazons terwijl onze taxidienst door de rustige straten naar de luchthaven navigeerde.
Jason zat naast me en bladerde door de informatie over het resort op zijn telefoon, terwijl ik uit het raam staarde naar de kerstversieringen die de huizen die we passeerden sierden. Hij vroeg zich af of ik nog even wilde nadenken, toen hij mijn peinzende blik zag. Ik overwoog de vraag zorgvuldig voordat ik antwoordde. Niet om te gaan, maar gewoon om te weten hoe ze zouden reageren als ze zich realiseerden dat ik echt niet zou komen.
Mijn telefoon stond al sinds de vorige avond uit en ik was van plan dat zo te houden tot we op het vliegveld aankwamen. De tijdelijke ontkoppeling voelde zowel bevrijdend als angstwekkend, alsof ik een splinter verwijderde die er al zo lang in zat dat hij een deel van me was geworden. De luchthaven bruiste van de vakantiegangers, gehaaste ouders die hun kinderen in bedwang hielden, terwijl stellen en soloreizigers zich doelbewust naar hun gate begaven.
We checkten onze bagage in en passeerden verrassend gemakkelijk de veiligheidscontrole, waardoor we ruim op tijd waren voor het boarden. In een met kerstversiering en miniatuurkerstbomen versierd luchthavencafé zette ik eindelijk mijn telefoon aan. Zoals verwacht stroomden de meldingen meteen binnen. Zes gemiste oproepen van mijn moeder. Vier van Abigail. Drie sms’jes van Thomas met de vraag of ik onderweg batterijen kon ophalen.
Voicemails stapelden zich in rap tempo op. Ik scrolde door de berichten met een vreemde afstandelijkheid, alsof ik over het familiedrama van iemand anders las. Het laatste berichtje van mijn moeder bezorgde me kippenvel. Ondanks de overactieve verwarming van de luchthaven: « Margo, waar ben je? We wachten op het kerstontbijt. »
