Toen hij opnam, suggereerde hij dat hij nog steeds bezig was met een fotoshoot. Marggo, perfecte timing. Ik ben hier net klaar. Alles goed? Je belt nooit zo laat. Ik haalde diep adem en legde uit wat er gebeurd was, van het afgeluisterde gesprek tot mijn impulsieve boeking voor een resort.
Ik weet dat ik op het laatste moment klaar ben, maar wil je met me mee? Kerst op het strand doorbrengen in plaats van met mijn familiedrama? Zijn reactie was direct en enthousiast. Maak je een grapje? Dat klinkt geweldig. En voor wat het waard is, wat ze van plan zijn te doen was niet oké. Je verdient een betere behandeling. Zijn steun versterkte mijn besluit. Er is nog één ding dat ik wil doen, zei ik tegen hem.
Ik wil nog steeds de catering voor mijn gezin regelen. Dat is heel genereus van je, alles in aanmerking genomen, zei hij, enigszins verward klinkend. Nou, antwoordde ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik heb iets heel specifieks in gedachten.
De volgende ochtend belde ik Ducas, het luxe cateringbedrijf waarmee ik regelmatig samenwerkte voor bedrijfsevenementen. De eigenaar, Anthony, was verrast om zo vlak voor Kerstmis van me te horen. Margot, wat kan ik voor je doen? Noodsituatie van een klant. Eigenlijk, Anthony, is dit een persoonlijk verzoek. Ik wil een speciaal kerstdiner bij mijn moeder thuis laten bezorgen, maar dan wel met een aantal zeer specifieke voorwaarden.
We bespraken mijn wensen. Een elegant diner voor volwassenen met bijpassende wijnen voor vijf volwassenen en een aparte, kindvriendelijke maaltijd, duidelijk aangegeven voor kinderen onder de 10 jaar. Ik gaf aan dat alle gerechten volledig bereid moesten worden, met minimale opwarming, en met gedetailleerde instructies die zelfs een beginnende kok zou kunnen volgen. Geen enkel probleem, verzekerde Anthony me. We kunnen alles op eerste kerstdag om 16:00 uur bezorgen.
Ben je er om het in ontvangst te nemen? Nee, antwoordde ik, met een gevoel van voldoening. Ik ben even weg. Ze moeten het nu eens zelf regelen. Met de catering geregeld en de vakantie geboekt, begon mijn plan vorm te krijgen.
Ik gaf mijn familie precies wat ze met Kerstmis wilden, zonder mijn bemoeienis, maar op voorwaarden die ze nooit verwachtten. Soms is het beste cadeau de kans om te waarderen wat je als vanzelfsprekend beschouwt. De volgende dagen hield ik de illusie in stand dat alles volgens plan verliep. Toen mijn moeder belde om te vragen waarom ik onze planningssessie had gemist, verzon ik een verhaal over een noodgeval tijdens het kerstfeest van een klant.
Ze accepteerde dit zonder vragen te stellen, een zoveelste herinnering aan hoe mijn werk tegelijkertijd door mijn familie werd uitgebuit en afgewezen. « Terwijl jij nog bezig bent met de boodschappen voor het kerstdiner, toch? » vroeg ze. Ik gaf Abigail jouw nummer om te bellen over de voedselallergieën van de tweeling. Ze willen plotseling niets meer eten met rode kleurstof. Eigenlijk, antwoordde ik, met een vleugje enthousiasme. Ik heb dit jaar iets speciaals geregeld.
Professionele catering van Ducas. Alles wordt kant-en-klaar geleverd. De verbazing van mijn moeder was overduidelijk. Maar jullie koken altijd het kerstdiner. Dat is traditie. Ik dacht dat dit voor iedereen makkelijker zou zijn. Ik legde uit dat we meer tijd hadden om van de feestdagen te genieten in plaats van in de keuken te staan.
Na een korte pauze accepteerde ze de verandering met verrassend gemak. Nou ja, als je denkt dat dat het beste is, weet je altijd wel hoe je dingen bijzonder kunt maken, Margot. Met die horde genomen, ging ik verder met de volgende fase van mijn plan. Ik moest de persoonlijke decoraties en erfstukken ophalen die ik in de loop der jaren bij mijn moeder had achtergelaten.
Spullen die sentimentele waarde voor me hadden, maar op de een of andere manier gemeenschappelijk bezit waren geworden van de familiecollectie. De volgende middag ging ik langs onder het voorwendsel dat ik het cateringmenu wilde controleren. Terwijl mijn moeder met een buurvrouw aan de telefoon zat, verzamelde ik stilletjes de handbeschilderde ornamenten van mijn oma, de kousen die ik met de naam van elk familielid had geborduurd en de antieke serveerschalen die ik van mijn vaders moeder had geërfd.
Deze schatten waren geleidelijk verhuisd naar het huis van mijn moeder, omdat we daar altijd de feestdagen vierden. Maar dit jaar zouden ze óf met me meereizen óf veilig in mijn huis blijven. Het was een kleine daad van herovering, maar het voelde betekenisvol. Gedurende de week namen familieleden contact met me op met hun gebruikelijke verzoeken en verwachtingen.
