Ik kon een familiebijeenkomst beleggen, uitleggen wat ik had opgevangen en mijn gevoelens uiten over het feit dat ik als vanzelfsprekend werd beschouwd. Maar de ervaring had me geleerd hoe dat zou aflopen. Abigail zou in de verdediging schieten en beweren dat ik overdreven reageerde. Thomas zou ongemakkelijk kijken en weinig zeggen. Mijn moeder zou in tranen uitbarsten en me eraan herinneren hoe moeilijk de feestdagen waren geweest sinds mijn vader was overleden, waardoor het gesprek feitelijk op haar verdriet in plaats van op mijn zorgen werd gericht. Een andere optie was gewoon de rol accepteren die ze me hadden toebedeeld.
Ik had het al talloze keren eerder gedaan. Ik kon mijn teleurstelling inslikken, mijn plannen met Jason afzeggen en toch aan hun verwachtingen voldoen. De weg van de minste weerstand was al lang ingesleten in onze familiedynamiek. De derde optie was me volledig terugtrekken. Ik kon mijn ziekte- of werknoodgeval afzeggen en de hele situatie vermijden, maar dat voelde als wegrennen en het zou de onvermijdelijke confrontatie over de verwachtingen van mijn familie alleen maar uitstellen. Op mijn negende.
30, mijn telefoon ging met de vertrouwde toon van mijn beste vriendin Sophia. Ik had haar eerder een vaag berichtje gestuurd over familiedrama, en ze belde om te vragen hoe het met me ging. Sophia kende me al sinds mijn studententijd en begreep mijn familiedynamiek beter dan wie dan ook. Ze deden wat ze uitriep nadat ik vertelde wat ik had gehoord, zonder het je te vragen, dat is ronduit onbeschoft.
Margot, het is ronduit respectloos. Haar bevestiging maakt iets los in mijn borst. Ik weet het, maar zo gaat het altijd. Ze gaan ervan uit dat ik alles regel, omdat ik dat altijd al heb gedaan. Omdat je capabel en gul bent, corrigeerde Sophia, niet omdat je hun persoonlijke assistent bent. Wat zegt Jason hiervan? Ik heb het hem nog niet verteld.
Ik gaf toe dat we van plan waren om kerstavond samen door te brengen voordat we met Kerstmis bij mijn familie zouden zijn. Nu weet ik niet meer wat ik moet doen. « Wat wil je doen? » vroeg Sophia, die met haar karakteristieke directheid mijn verwarring doorbrak. De vraag bleef in de lucht hangen terwijl ik nadacht over wat ik echt wilde.
Niet wat ook maar het minste conflict zou veroorzaken of wat zou voldoen aan de verwachtingen van mijn familie, maar wat mijn eigen behoeften en grenzen zou respecteren. Ik wil gewaardeerd worden, zei ik uiteindelijk. Ik wil dat ze beseffen dat mijn tijd en moeite ertoe doen. Ik wil Kerstmis doorbrengen met mensen die me als een compleet persoon zien, niet slechts als een handige hulpbron. Terwijl ik sprak, begon er een plan in mijn hoofd te ontstaan.
Het begon als een klein sprankje mogelijkheid dat met elke seconde groeide. Ik was tenslotte professioneel evenementenplanner. Ik was gespecialiseerd in het creëren van ervaringen en het oplossen van logistieke uitdagingen. Sophia, zei ik langzaam. Wat als ik er gewoon niet was? Bedoel je helemaal annuleren? Nee, ik bedoel, wat als ik dit jaar een andere kerst voor mezelf creëerde? Wat als ik, in plaats van op te passen, ergens anders heen ging? Een prachtige plek. Ik kon Sophia’s glimlach bijna door de telefoon heen horen.
Dat klinkt meer als de Margo die ik ken. Wat denk je? Terwijl we praatten, kreeg het plan vorm. Ik herinnerde me dat een klant een lastminute-annulering had gemeld bij een luxe resort in het Caribisch gebied. Als evenementenplanner had ik contacten bij locaties door het hele land en daarbuiten.
Met een paar telefoontjes zou ik waarschijnlijk zelfs tijdens de feestdagendrukte een reservering kunnen maken. Ik zou met Kerstmis op het strand kunnen liggen. Ik peins dat het beeld met de seconde aantrekkelijker wordt. Niet koken, niet schoonmaken, geen cadeautjes inpakken om middernacht. Doe het, moedigde Sophia aan. Boek het morgen. Je verdient een pauze.
Nadat ik het gesprek met Sophia had beëindigd, opende ik mijn laptop en begon ik de opties te onderzoeken. Het resort dat mijn klant had genoemd, was inderdaad beschikbaar, nadat hun premium suite aan zee was geannuleerd. De prijs was hoog, maar ik had gespaard voor een keukenrenovatie die wel kon wachten. Dit was een investering in iets belangrijkers: mijn eigenwaarde.
Met groeiende opwinding reserveerde ik de suite voor vijf nachten, te beginnen op kerstavond. Toen ik mijn creditcardgegevens invoerde, voelde ik een last van mijn schouders vallen. Voor het eerst gaf ik prioriteit aan mijn eigen geluk. Maar hoe zat het met Jason? Zou hij denken dat ik wegliep van familieconflicten? Zou hij teleurgesteld zijn dat hij mijn familie niet kon ontmoeten? Er was maar één manier om daarachter te komen. Ondanks het late tijdstip belde ik hem.
